W minionym tygodniu Tusk wygłosił w Sejmie jedno ze swoich najbardziej agresywnych przemówień. Okazją był wniosek o wotum nieufności dla słabiutkiej minister klimatu i środowiska Hennig-Kloski z partii Hołowni. Od początku bardzo źle oceniana, na razie utrzymała swoją posadę dzięki umowom koalicyjnym, które Tusk chwilowo musi respektować. Mizeria intelektualna partyjki Polska 2050 sprawia, że nie ma jej kim zastąpić, a równocześnie trudno pozbawić Hołownię choćby symbolicznego udziału w rządzie. Hennig-Kloska musiała się bronić, zresztą bardzo nieudolnie, po tym, jak nie była w stanie zareagować na zapowiadaną serię podwyżek, które czekają nas w lecie.
Tusk wykorzystał okazję do występu w Sejmie, przy czym obrona ministra zajęła zaledwie drobną część przemówienia, czemu trudno się dziwić, bo nie sposób wymienić jakichkolwiek jej osiągnięć. Dlatego premier koalicji drożyzny skupił się na atakach na opozycję, co zawsze uważa za dobry sposób na odwrócenie uwagi od własnych kłopotów. Bredził więc o rzekomych związkach Prawa i Sprawiedliwości z Rosją, co jest pomysłem na tyle śmiesznym, że wywołał tym zdziwienie nawet najbardziej sprzedajnych komentatorów i dziennikarzy. A kiedy miotał obelgi w rodzaju „banda nieuków” można było odnieść wrażenie, że mówi o swoim rządzie, przy czym tego rodzaju określenie należałoby zaliczyć do najbardziej łagodnych.
Tusk od kilku tygodni wyraźnie stracił impet ataku na ważne instytucje państwa, co było jego wizytówką w pierwszych miesiącach władzy. Duży wpływ miał wynik wyborów samorządowych, zwykle mniej udanych dla Prawa i Sprawiedliwości, po których okazało się jednak, że przewidywania sukcesów Platformy, poza największymi miastami, okazały się znacznie na wyrost. Wprawdzie mniej sejmików jest kontrolowanych przez PiS, to jednak widać wyraźnie, że poparcie dla obozu patriotycznego wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie. Zmiany w słabym rządzie też wcale go nie wzmocnią, a bliscy współpracownicy Tuska wywalczyli sobie zgodę na kandydowanie do europarlamentu i teraz już myślą tylko o milionach, które zarobią w Brukseli, a nie o pracy w Warszawie. Tusk również chętnie wyjechałby z Polski, ale niemieccy protektorzy żądają ostatecznej rozprawy z prawicą oraz skutecznego zahamowania rozwoju Polski. Musi więc biedak zmagać się z oporem rządowej materii i walczyć o utrzymanie poparcia przed prezydenckimi wyborami za rok. Czy do tego czasu utrzyma się przy władzy wcale nie jest takie pewne.
Piątkowy marsz Solidarności w Warszawie też zapowiada kłopoty z jakimi będzie musiała mierzyć się koalicja drożyzny. Z kolei sejmowy protest grupy rolników nie wróży powodzenia w rozwiązaniu problemów z tzw. zielonym ładem. Za chwilę w Polsce pojawią się nielegalni imigranci, wyrzuceni z Niemiec, co też nie przysporzy rządowi zwolenników. A jeszcze gdy okaże się, że PiS uzyska dobry wynik w wyborach europejskich, sytuacja Tuska będzie nie do pozazdroszczenia. Lato szybko minie, a po wakacjach spiętrzą się problemy, z którymi rząd nieudaczników z pewnością sobie nie poradzi. Wszystko co pozostanie, to forsowanie kulturowej rewolucji, żeby krzykliwą propagandą przykryć słabość władzy. Będzie więc dużo o aborcji, edukacji seksualnej w szkołach, walce z Kościołem i usuwaniu pomników. Czy to wystarczy, żeby utrzymać cherlawą ekipę? Czy partia narodowej zdrady będzie w stanie uzyskać choćby część tego poparcia, które dostała w październikowych wyborach?
Ryszard Terlecki
· Napisane przez Administrator
dnia May 18 2024
371 czytań ·
Ten serwis używa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowią tylko część materiałów, które w całości znaleźć można w wersji drukowanej "Głosu - Tygodnika Nowohuckiego".
