W ubiegłym tygodniu napisałem parę zdań o łowieniu sandacza na grunt. Dzisiaj, zgodnie z zapowiedzią, parę zdań o polowaniu na tego drapieżnika z użyciem spinningu.
Sprawą kluczową przy wędkowaniu z użyciem blachy, woblera czy gumek, jest oczywiście rozpoznanie łowiska. Ja zwykle takie rozpoznanie zaczynam używając cięższej wahadłówki. Dlatego, że taką blachą mogę dalej rzucić, a więc za jednym rzutem penetruję większy obszar. Od tego zaczynam także rozpoznanie nieźle rokującej płani. Taki metalowy wabik dobrze spełnia wymogi przynęty szpiegowskiej. Jest – jak już wspominałem – dalekosiężny, daje się prowadzić w różnych warstwach wody no i jest stosunkowo tani. A to także ma znaczenie w penetrowaniu nieznanych miejsc (w których można łatwo stracić droższą przynętę, na przykład z powodu podwodnych chaszczy i związanych z tym zaczepów). Przy okazji tak też się składa, że taka wahadłówka jest na przedzimiu dość łowną przynętą. I chociaż „zagryzają” ją głównie szczupaki, to jednak, jak w swojej książce „Sztuka łowienia ryb w rzece” zauważył jej autor Jacek S. Jóźwiak, „odkrycie zgromadzenia zębaczy gwarantuje niemal na sto procent obecność w pobliżu równie licznego stada sandaczy”.
Obok blach w poławianiu sandacza sprawdzają się również woblery. Zwłaszcza te podłużne, ostro nurkujące i agresywnie pracujące. Ale niezłe wyniki można także osiągnąć używając woblerów płytko schodzących. Bo wbrew panującej opinii, sandacze polują również przy powierzchni. Chociaż, co jest prawdą, pojawiają się tam rzadziej. Częściej jedynie wyskakująca nad wodę drobnica oraz ślad na wodzie sygnalizują powierzchniowy apetyt sandacza. Dlatego warto takimi płytko schodzącymi woblerami obrzucić rzeczne zastoiska i wsteczne prądy nad umocnieniami brzegowymi czy za ostrogami.
Gdy okaże się, że sandacze żerują głębiej – a łatwo dojść do takiego wniosku, gdy nie ma pobić na woblery płytko schodzące - wtedy oczywiście przechodzimy na woblery schodzące głęboko. Przynętę taką prowadzimy dość wolno, co kilka metrów zatrzymując ją w miejscu. Może okazać się, że pojawi się konieczność częstego zmieniania przynęty – od woblerów o barwach zbliżonych do rybek, po woblery pokryte farbami fluoroscencyjnymi. Przy takiej spinningowej wyprawie warto mieć w kieszeniach kamizelki woblery o bardzo zróżnicowanych zestawieniach kolorystycznych.
Sandacz, odpoczywający gdzieś w głębinie, może zostać sprowokowany przez stukający o dno twister. W mętnawej, nieprzejrzystej wodzie najlepiej jest korzystać z białych lub żółtych gumek, natomiast w wodzie krystalicznie czystej z gumek ciemnych – od przezroczystego brązu po litą czerń. Najlepiej sprawdzają się twistery o pękatym korpusiku i niezbyt długim ogonku. Przynętę taką prowadzimy bardzo powoli. Pozwalamy jej stukać o dno. Przerywamy jej pracę co kilka obrotów korbką kołowrotka, osadzamy na sekundę, dwie sekundy na dnie i delikatnie podrywamy uniesieniem szczytówki. Podczas łowienia z użyciem twistera nie spieszymy się z zacięciem. Po wyczuciu niezdecydowanego brania, nie zacinamy i nie przyśpieszamy zwijania żyłki. Czekamy na reakcję sandacza. Ponowne pobicie najczęściej następuje po krótkiej chwili. I wtedy sandacz najczęściej jest już nasz.
Jakub Kleń
· Napisane przez Administrator
dnia October 12 2024
234 czytań ·
Ten serwis używa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowią tylko część materiałów, które w całości znaleźć można w wersji drukowanej "Głosu - Tygodnika Nowohuckiego".
