A w jakich miejscach szukaæ listopadowego miêtusa? Przede wszystkim sprawdzajmy miejsca, które mog± byæ jego naturalnymi kryjówkami. Warto wiêc zarzuciæ zestaw w pobli¿e m³yñskich zastaw, w pobli¿e kamiennych i faszynowych g³ówek, mostowych filarów, w okolice brzegów z pl±tanin± korzeni drzew i krzewów, w pobli¿e przeró¿nych tam, a tak¿e w okolice le¿±cych na dnie, zarówno rzek jak i jezior, g³azów i kamieni... Ale te¿ warto pamiêtaæ, ¿e g³odny miêtus opu¶ci swoj± kryjówkê dla ka¿dego smakowitego kêsa w postaci kawa³ka rybki czy zwierzêcej w±tróbki. Ale o przynêtach za chwilê.
Najczê¶ciej u¿ywanymi zestawami s± w takich sytuacjach ciê¿kie gruntówki. Niektórzy nad wszystko przedk³adaj± jednak ³owienie „na czuja”, bo – jak twierdz± – nie ma nic bardziej ekscytuj±cego ni¿ bezpo¶redni kontakt z ryb±, jakby ta ostatnia bra³a nam przynêtê niemal z rêki. No w³a¶nie, a co u¿ywane bywa przez ³owców miêtusa w charakterze przynêty? Generalnie s± to przynêty pochodzenia zwierzêcego, a wiêc rosówki, pêczki czerwonych robaków, kawa³ki filetów ¶wie¿ych ryb, kawa³ki w±tróbki, kawa³ki nie solonego boczku lub s³oniny, jelita drobiowe, a tak¿e jelita barana (ponoæ jagniêce kiszeczki ciesz± siê du¿ymi wzglêdami miêtusów). Jak widaæ, wszystkie wymienione przynêty s± „miêsne”. Miêtus zdecydowanie nie jest wegetarianinem.
Piotr Bobrowski i Witold Kopczyñski w swojej wydanej na pocz±tku lat dziewiêædziesi±tych broszurce pt. „Miêtus” zamie¶cili wspomnienie jednego z wêdkarzy, które to wspomnienie pokazuje, ¿e nad wod± trzeba byæ kreatywnym. W niewielkim akapicie zatytu³owanym „Gdy przynêty zostan± w domu...” czytamy: „W drodze na miêtusowe ³owisko kol. K. Górniaszek zgubi³... przynêty (¶wie¿e, nie solone ¶ledziowe fileciki). Nad wod± wiêc „nerwówka”, co dalej? I wówczas przypomnia³ sobie, ¿e id±c po ³±ce wzd³u¿ ogrodzenia z drutu, widzia³ le¿±cego pod tym p³otem, niewielkiego ptaka. Wróci³. Ptakiem okaza³a siê nieostro¿na kuropatwa, która lec±c zbyt nisko, zabi³a siê wpadaj±c na owe druty. Wróci³ z ni± nad wodê i – mimo wszelkich oporów – rozci±³ jej brzuszek... Na drobiowe podroby (w±tróbkê, jelita i inne) z³owi³ tamtego wieczoru siedem ³adnych miêtusów”.
A z³owionym miêtusem mo¿na siê na miejscu posiliæ. Wypatroszonego i pokrojonego na filety miêtusa przyprawiamy sol± i pieprzem. Zawijamy w kilka warstw bia³ego, wilgotnego papieru, oblepiamy cienko glin± i zagrzebujemy w ¿arz±cym siê popiele. Pieczenie trwa oko³o 30 minut. Oczywi¶cie jest to mo¿liwe tylko wtedy, gdy zawczasu o takim potencjalnym pieczeniu pomy¶limy. Gdy wraz naszym wêdkarskim sprzêtem zabierzemy nad wodê sól, pieprz i trochê czystego bia³ego papieru, a po przyje¼dzie nad wodê uda nam siê rozpaliæ ognisko – bo gdy akurat bêdzie pada³ deszcz, mo¿e to byæ trudne albo wrêcz niemo¿liwe. Ale je¶li siê uda, to takie ognisko i pieczenie z³owionego miêtusa nad wod± mo¿e byæ dodatkow± atrakcj±, któr± zapamiêtamy na d³ugo. A smaku upieczonego w takich warunkach miêtusa nie podrobi± kucharze w najlepszej restauracji.
To co? To do zobaczenia nad wod±. W miêtusow± pogodê. A wiêc w tak±, która wymaga od nas tak¿e tego, by zadbaæ o odpowiedni ubiór. A wszystko po to, ¿eby takiej wêdkarskiej eskapady nie odchorowaæ.
Jakub Kleñ
· Napisane przez Administrator
dnia November 16 2025
25 czytañ ·
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
