Jak wszyscy wêdkarze doskonale wiedz±, klenie to ryby, które z powodzeniem mo¿na ³owiæ przez ca³y rok. Tak¿e dlatego, ¿e ryby te, jako jedne z niewielu, ¿eruj± nawet wtedy, gdy temperatura powietrza spada poni¿ej zera. Klenie nie s± te¿ specjalnie wybredne, je¶li chodzi o po¿ywienie, ale najbardziej smakuj± im bia³e robaki, zwyk³a ¶niadaniowa mielonka, czerwone robaki, chleb, ¿ó³ty ser, kukurydza, poczwarki os, a w sezonie, gdy s± dostêpne: czere¶nie i wi¶nie.
Klenie to typowe ryby rzeczne, ale mo¿na je spotkaæ równie¼ w kana³ach ze spokojn± wod±, a nawet – co zaskoczy zapewne niejednego wêdkarza - w niektórych wodach stoj±cych. A skoro dominuj±cym ich ¶rodowiskiem s± rzeki, to najlepiej sprawdzaj± siê w takich warunkach zestawy sp³awikowe oraz zestawy gruntowe z koszyczkiem zanêtowym. Sprawdza siê nawet przynêta na wolnej ¿y³ce. W kana³ach, z uwagi na to, ¿e klenie mog± siê kryæ pod przeciwleg³ym brzegiem, sprawdzaj± siê d³ugie tyczki z zestawem skróconym lub prostym zestawem gruntowym. Ale dobrze jest te¿ pamiêtaæ, ¿e niezale¿nie od tego, gdzie ³owimy, je¶li w wodzie znajduj± siê zaczepy, to zaciête klenie p³yn± prosto w ich stronê. Ryby te s± znane ze swoich umiejêtno¶ci b³yskawicznego pozbywania siê haczyka. A czêsto udaje im siê to w ostatniej chwili, tu¿ przed podebraniem. Oczywi¶cie, nie znaczy to, ¿e klenia nie mo¿na z³owiæ. Mo¿na, ale wymaga to pewnego do¶wiadczenia w ³owieniu tej ryby. Bo za³ó¿my, ¿e w sierpniu pojawi³e¶ siê nad wod±. £owisz w Dunajcu na przep³ywankê. Puszczasz z nurtem bia³ego robaka na zestawie ze sp³awikiem. I nagle sp³awik daje nurka. Zacinasz. Byæ mo¿e spodziewasz siê kolejnego kie³bika. Tymczasem... co za niespodzianka! Na kiju czujesz potê¿ny opór. To kleñ!
Tymczasem na ko³owrotku masz ¿y³kê o wytrzyma³o¶ci 0,5 kg. Dziesi±tki my¶li k³êbi± siê w g³owie. Adrenalina buzuje. Rêce siê trzes±. A ryba ostro odje¿d¿a z nurtem rzeki. Ale w pewnym momencie przystaje, a ty mo¿esz powoli zacz±æ zwijaæ ¿y³kê. Po kolejnych minutach kleñ wychodzi na powierzchniê, a ty widzisz go po raz pierwszy. Wychodzi na powierzchniê wody i co chwilê potrz±sa g³ow±. I, co najdziwniejsze, nie przestaje ni± potrz±saæ, gdy ku swojemu zaskoczeniu, systematycznie przesuwa siê po sfalowanej wodzie, wprost do twojego podbieraka.
Tak, tak. Klenie potrafi± dostarczyæ wielu niezapomnianych emocji. Miêdzy innymi dlatego, ¿e spotyka siê je – zw³aszcza wiêksze sztuki – w zaro¶niêtych rzekach. Do dzisiaj mam w pamiêci obraz takiej rzeki. I przynêtê zarzucon± w w±ski pas wolnej wody pomiêdzy s±siaduj±cymi ze sob±, faluj±cymi wstêgami wodorostów. Wystarczy³ u³amek sekundy. ¯y³ka nagle drga. Potem naprê¿a siê. A dla nas rozpoczyna siê szaleñcza jazda, bo w³a¶nie uda³o nam siê zaci±æ klenia. Du¿ego klenia. Wêdzisko wygina siê do granic mo¿liwo¶ci, podczas gdy ryba miota siê jak opêtana, od brzegu do brzegu. Wreszcie jeste¶my ¶wiadkami jej ostatniego sprintu. Kleñ wbija siê g³ow± prosto w zielsko pod naszymi stopami...
Takich prze¿yæ nie zapomina siê przez lata.
Jakub Kleñ
· Napisane przez Administrator
dnia August 13 2025
42 czytañ ·
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
