Z koñcem lutego zakoñczy³ siê okres ochronny dla miêtusa. Teraz ka¿dy, kto ma ju¿ wniesione stosowne op³aty mo¿e wybraæ siê, by zapolowaæ na tê jedyn± rybê dorszowat± naszych s³odkowodnych akwenów. A w ma³opolskich wodach miêtusa szuka³bym gdzie¶ w Dunajcu. Najlepiej oczywi¶cie po zmierzchu. Na razie jest jeszcze stosunkowo ch³odno, wiêc miêtus mo¿e ¿erowaæ.
Wygl±d miêtusa jest na tyle charakterystyczny, ¿e trudno tê rybê pomyliæ z jakimkolwiek innym gatunkiem. Jego cia³o jest wyra¼nie wyd³u¿one i walcowate, sp³aszczenie boczne zauwa¿alne jest tylko w czê¶ci ogonowej. Ubarwienie jest zmienne – grzbiet wyra¼nie ciemny, od zielonego po niemal czarny, brzuch ¿ó³tawy. U osobników ja¶niejszych wyra¼nie widoczny marmurkowaty wzorek. Cech± charakterystyczn± miêtusa jest pojedynczy w±s tu¿ pod bardzo du¿ym i szerokim otworem gêbowym. Oczy niewielkie, p³etwy brzuszne przesuniête pod okrywy skrzelowe, w charakterystyczny sposób rozdzielone. W naszych wodach miêtusy dorastaj± do 60 centymetrów d³ugo¶ci, osi±gaj±c wagê oko³o 2 kilogramów. Rekord polski to ryba wa¿±ca trochê ponad 3,8 kilograma.
Miêtus jest ryb± wêdrown± – na tar³o udaje siê w górê rzek do miejsc o piaszczystym dnie. Wtedy w³a¶nie naj³atwiej go znale¼æ. Poza okresem tar³a ryba przebywa g³ównie w zag³êbieniach przy dnie i nie przemieszcza siê zbyt intensywnie. W jeziorach najlepsze efekty da wtedy po³ów miêtusa z ³odzi, natomiast w rzekach mo¿na próbowaæ z brzegu, o ile daje to nadziejê na umieszczenie przynêty w g³êbokim miejscu. Miêtus ¿yje zazwyczaj blisko dna, szukaj±c schronienia i ochrony przed dziennym ¶wiat³em. Wybiera ró¿ne kryjówki, takie jak zatopione k³ody, zaro¶la lub skalne zakamarki. W takich miejscach czeka na swoj± zdobycz, gotowy do skoku i chwycenia ofiary.
M³ode miêtusy ¿ywi± siê g³ównie skorupiakami oraz ró¿nymi rodzajami robaków i larwami owadów. Te drobne stworzenia stanowi± podstawê ich diety, dostarczaj±c im niezbêdnych sk³adników od¿ywczych w pocz±tkowych fazach rozwoju. Natomiast doros³e osobniki miêtusa s± znane z gustowania w bardziej miêsistych przysmakach. Doros³e miêtusy s± typowymi drapie¿nikami i poluj± na ró¿norodne gatunki, w tym inne ryby, raki i ¿aby.
W¶ród wêdkarzy mo¿na spotkaæ siê z dyskusj±, czy zanêcaæ miêtusy w trakcie wêdkowania. Co prawda, mo¿na spotkaæ siê z ró¿nymi rekomendacjami dotycz±cymi zanêcania tej ryby, jednak na wiêksz± skalê ¿adna z zalecanych zanêt nie zwiêksza istotnie szans na sukces. Po prostu miêtusa trzeba aktywnie poszukiwaæ w wodzie, a nie liczyæ na to, ¿e uda siê go przyci±gn±æ.
Miêtusy najczê¶ciej ³owione s± metodê gruntow±, a jako przynêty stosowane bywaj± rosówki, dendrobeny lub fragmenty ryb.
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
