[2023.09.22] We wrze¶niu i pa¼dzierniku na szczupaka
Wrzesieñ i pa¼dziernik, to najlepsze miesi±ce, w jakich mo¿na siê wybraæ na szczupaka. A w Ma³opolsce wiele jest miejsc, gdzie mo¿na trafiæ na tê rybê – zarówno w rzekach jak i zbiornikach. Szczupak trafia siê w Wi¶le i Dunajcu. Jest go sporo w zbiornikach zaporowych: w Jeziorze Czorsztyñskim i Jeziorze Ro¿nowskim. Bywa te¿ ³owiony w zbiorniku czchowskim, chocia¿ ten ostatni jest w coraz gorszym stanie z powodu olbrzymiego zamulenia.
Szczupak zwany przez niektórych „rekinem wód s³odkich” potrafi osi±gaæ niez³e wymiary. Rekordowy szczupak z³owiony w roku 1976 przez Wac³awa Biegana wa¿y³ prawie 25 kilogramów (a dok³adnie: 24,1 kg) osi±gaj±c d³ugo¶æ 128 centymetrów.
To prawdziwy drapie¿nik. Jak pisa³ o nim Andrzej Skar¿yñski w wydanej w roku 1990 niewielkiej ksi±¿eczce pt. „Tajemnice wêdkowania. Szczupak”, ryba ta „stoi w bezruchu w swojej „czatowni” w ukryciu podwodnej ro¶linno¶ci, w przybrze¿nej jamie czy po¶ród zatopionych drzew. Czeka na ¿er w pozycji poziomej, b±d¼ uko¶nie, z g³ow± nieco przechylon± w kierunku dna. Czeka! Jest zatem drapie¿c± pasywnym, chwytaj±cym ofiarê tylko wtedy, kiedy ta przep³ywa odpowiednio blisko jego stanowiska, na odleg³o¶æ „skoku”, przecinaj±c liniê ataku. Zamiast uganiaæ siê za ¿erem wyczekuje na moment a¿ ten sam podp³ynie. Dlaczego? Otó¿ taki sposób polowania jest dla szczupaka najbardziej efektywny, poniewa¿ ma doskonale rozwiniêty nie tylko wzrok, ale przede wszystkim liniê boczn±. I w³a¶nie, moim zdaniem, lini± bocz±, a nie wzrokiem odbiera pierwsze sygna³y o zbli¿aniu siê obiektu ataku”.
Szczupak w u³amku sekundy ocenia odleg³o¶æ p³yn±cej ofiary. A kiedy nieszczêsna ofiara zbli¿y siê do linii ataku, czyli gdy znajdzie siê w odpowiedniej odleg³o¶ci od szczupaczej paszczy, nastêpuje b³yskawiczny skok. Drapie¿nik rzuca siê na swoj± zdobycz silnie rozwieraj±c swoj± paszczê, chwyta j± wpó³ i jak gdyby nigdy nic spokojnie odp³ywa obracaj±c ofiarê w paszczy tak, ¿eby po³kn±æ j± od g³owy.
Nieszczêsna schwytana przez szczupaka ryba praktycznie nie ma szans na uwolnienie siê z pyska drapie¿nika, który zosta³ przez naturê hojnie wyposa¿ony w misternie skomponowany system od sze¶ciuset do o¶miuset zêbów. Proste i spiczaste dolne zêby chwytaj± i przytrzymuj± ofiarê. Górne s± drobne, ale maj± tê w³a¶ciwo¶æ, ¿e poddaj± siê naciskowi, gdy ofiara przesuwa siê w stronê prze³yku, a unosz± siê i wbijaj± w cia³o, gdy ofiara zaczyna przesuwaæ siê w stronê otworu gêbowego. Schwytana przez szczupaka ryba, chc±c nie chc±c, mo¿e przesuwaæ siê tylko w stronê przewodu pokarmowego drapie¿nika. Szczupak swojej ofiary nie gryzie ani nie rozdrabnia. Wykonywane przez niego ruchy szczêk przesuwaj± ofiarê w kierunku ¿o³±dka. W ca³o¶ci.
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
