Tydzieñ temu wspomnia³em, ¿e dzisiaj w po³awianiu sumów z Wis³y wykorzystuje siê echosondy. Przy ich pomocy mo¿na dok³adnie okre¶liæ nie tylko ukszta³towanie dna rzeki czy zbiornika, ale tak¿e zlokalizowaæ ³awicê ryb, a nawet du¿e pojedyncze osobniki. Do napisania o echosondach sprowokowa³y mnie dyskusje, do jakich dosz³o na ró¿nych wêdkarskich forach internetowych w zwi±zku z po³awianiem rekordowych okazów sumów w Wi¶le w okolicach Krakowa. Pojawi³y siê nawet opinie, ¿e u¿ywanie w wêdkarstwie echosond powinno zostaæ zakazane, gdy¿ w wyniku ich u¿ywania doprowadzimy do tego, ¿e z Wis³y wy³owione zostan± wszystkie du¿e sumy.
Czy zostan± wy³owione wszystkie du¿e sumy, czy te¿ nie, tego nie wiem. Ale faktem jest, ¿e wraz z pojawieniem siê i rosn±c± popularno¶ci± echosondy, co¶ w wêdkarstwie siê zmienia. Wêdkarstwo przestaje byæ sztuk±, a staje siê zajêciem podobnym do tego rodzaju ³owiectwa, jakie uprawiano w latach PRL-u, gdy do lasu przyje¿d¿ali towarzysze z Biura Politycznego rz±dz±cej partii i ich koledzy z zaprzyja¼nionych krajów socjalistycznych, albo „dewizowi” my¶liwi z krajów zachodnich. Wtedy takim „my¶liwym” nagania³o siê jelenia czy ³osia niemal pod sam nos. A oni mieli tylko ze swojej dwururki wystrzeliæ. Podobnie sytuacja wygl±da z wêdkarzami ³owi±cymi z ³odzi z u¿yciem echosondy. Gdy zlokalizuj± du¿ego suma, niemal pod nos podsuwaj± mu pêczek rosówek czy inny przysmak. I ka¿dy sum z takiej okazji skorzysta. A pó¼niej wêdkarze ci chwal± siê w mediach spo³eczno¶ciowych kolejnym rekordowym okazem.
W¶ród takich wêdkarzy zanika to, co by³o wypracowywan± przez lata umiejêtno¶ci± obserwacji przyrody, a co najlepiej oddawa³ tytu³ znakomitej, a wydanej jeszcze w 1972 roku ksi±¿ki Wac³awa Strzeleckiego: „Wêdkarz i rzeka. Czytaæ w rzece, rozumieæ ryby”. Bo rzeki kryj± wiele tajemnic, a wraz z ich odkrywaniem, odkrywamy miejsca, w których mo¿emy spotkaæ rybê. Te wszystkie rzeczne spowolnienia nurtu, przykosy, g³ówki, faszyny, wyp³ycenia i g³êboczki – to wszystko ma fundamentalne znaczenie dla do¶wiadczonego wêdkarza. A do tego dochodzi przecie¿ to, co znajduje siê i nad sam± wod± i w jej pobli¿u – drzewa, krzewy, ale tak¿e ³±ki. To tak¿e ma znaczenie, bo z drzew spadaj± owady, a na pobliskiej ³±ce w pewnym czasie pojawia siê mnóstwo ¶wierszczy – a ¿e do wody blisko to i niejeden ¶wierszcz do niej wpadnie.
W rzekach mo¿emy wyró¿niæ tak¿e jej ró¿ne strefy – jak choæby strefê powierzchniow±, gdzie spotkaæ mo¿na stada uklejek, czy strefê przydenn±, która zaskakuje wêdkarza dogodno¶ci± dla bytowania ryb w ka¿dej prawie rzece. Jest bezpieczna, bo os³ania j± gruby p³aszcz dynamicznej strefy górnej, a na dodatek jest to strefa obfituj±ca w pokarm w³asny i naniesiony. Tu skupia siê ¿ycie rzeki. I tutaj najpewniej trafimy na rybê. Trzeba te¿ pamiêtaæ, ¿e woda w rzece najszybciej p³ynie pod powierzchni±, a najwolniej przy dnie. Z tego faktu, te¿ wynikaj± dla wêdkarza wa¿ne konsekwencje. By odnosiæ wêdkarskie sukcesy trzeba by³o nauczyæ siê „czytaæ w rzece”. Tê umiejêtno¶æ zdobywa³o siê latami. Czytaæ w rzece uczyli nas dziadkowie i ojcowie, starsi do¶wiadczeni koledzy i wreszcie tê wiedzê zdobywali¶my - obserwuj±c przyrodê – sami.
Oczywi¶cie alternatyw± dla tej obszernej wiedzy jest ³ód¼ i echosonda. Ale jest jeszcze prostsze rozwi±zanie – zamiast wyprawy nad wodê mo¿na zorganizowaæ wyprawê do hipermarketu i tam kupiæ rybê. Tam ju¿ nie potrzeba ¿adnych umiejêtno¶ci. Tam wystarcz± tylko pieni±dze.
Jakub Kleñ
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
