Zabawne zdarzenie niedawno miało miejsce w Sejmie. Podczas jednego z głosowań koło poselskie partii Hołowni zagłosowało inaczej niż reszta totalnej opozycji. Z kolei reszta opozycji twierdzi, że umawiano się na wspólne głosowanie. Koło Hołowni liczy siedmiu posłów, z których żaden nie został wybrany jako kandydat Hołowni, bo tej partii w czasie wyborów 2019 roku jeszcze nie było. Wszyscy przyszli z innych partii, to znaczy z Platformy lub Lewicy, a np. Paweł Zalewski należał już i do PiS, i do PO, a jeszcze wcześniej do kilku innych ugrupowań. Inny poseł Mirosław Suchoń, został posłem z listy Petru, a w następnych wyborach z listy Platformy, skąd przeszedł do Hołowni. Należy do tych komicznych posłów, którzy ścigają się na ilość sejmowych wystąpień (przoduje grupie wyścigowej, zbliżając się do tysiąca), siedzi więc wciąż na sali i wypowiada się na każdy możliwy temat, najczęściej nie mając nic oryginalnego do powiedzenia. Hołownia ma też swojego senatora Jacka Burego (to ten, który w studio telewizyjnym miotał ogórkiem) oraz europosłankę Różę Thun (oboje opuścili Platformę). Taka właśnie ekipa od paru lat (stowarzyszenie powstało w 2020, a partia w 2021 roku) występuje w polskiej polityce, oczywiście w twardej opozycji wobec obozu rządowego.
Szymon Hołownia, niegdyś gwiazdka TVN, wędruje drogą swoich poprzedników, m.in. Palikota i Petru, którym wydawało się, że zbudują nową Platformę i przebojem zdobędą władzę. Poprzednikom nic z tego nie wyszło, a wiele wskazuje na to, że ich los wkrótce podzieli Hołownia. Na razie jednak chciałby odegrać jakąś rolę w październikowych wyborach parlamentarnych, nie wie jednak z kim najbezpieczniej się związać. Chciałby do Tuska, ale boi się, że zostanie połknięty, chciałby też do Kosiniaka-Kamysza, ale boi się śmieszności. Usiłuje grozić samodzielnym startem w wyborach, ale chociaż przed powrotem Tuska do Polski mógł liczyć w sondażach na kilkanaście procent poparcia, to teraz z trudem utrzymuje się około dziesięciu, a samodzielnie w wyborach nie wiadomo czy przekroczy próg wyborczy.
Tusk wciąż nawołuje do jednej listy opozycji i stawia opozycyjnym partiom kolejne ultimatum dotyczące czasu podjęcia decyzji. Ale Hołownia nie wie co zrobić i gra na czas, podobnie zresztą jak Kosiniak-Kamysz. Nawet Czarzasty z Lewicy nie ogłasza swojej decyzji udając, że też zależy mu na jedności. Kabaret pod tytułem „jedna lista lub wiele” trwa w najlepsze i nic nie wskazuje na to, aby wkrótce miał mieć swój finałowy spektakl. Zarówno w Platformie, jak i w PSL dobrze wiedzą, że Hołownia byłby obciążeniem, z drugiej jednak strony kusi ich te parę procent, które dzięki niemu mogliby zyskać.
Dzięki Tuskowi niedemokratyczna opozycja ma szansę sama pogrążyć swoje szanse przed wyborami, wiadomo jednak, że za szefem Platformy stoją lewicowo-liberalni protektorzy z Zachodu, którzy odegrają się na politykach odmawiających przystąpienia do „frontu jedności”. W najbliższym czasie może się jednak okazać, że ci protektorzy utoną w korupcyjnej aferze Europarlamentu, która rozwija się w zawrotnym tempie. Jeżeli tak się stanie i wspieranie Tuska zejdzie na drugi plan, to cała konstrukcja podporządkowania Polski niemieckim i brukselskim interesom może okazać się niewypałem. A wybory już za dziewięć miesięcy.
Ryszard Terlecki
Ten serwis używa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowią tylko część materiałów, które w całości znaleźć można w wersji drukowanej "Głosu - Tygodnika Nowohuckiego".
