Z ostatnim dniem kwietnia zakoñczy³ siê okres ochronny dla szczupaków. Rozpocz±³ siê maj. Miesi±c piêkny i jakby specjalnie dedykowany tym, którzy czas lubi± spêdzaæ nad wod±. A woda ju¿ do¶æ podgrzana – nawet w rzekach. Na tarliskach bobruj± wy¿eracze ikry i wycieru: jazie, jazgarze i inne. W maju jaziowy sezon osi±ga szczyt. Coraz lepiej ¿eruje te¿ p³oæ. Coraz czê¶ciej na haczyk trafiaj± inne gatunki. I to co najbardziej charakterystyczne - juz w pierwszych dniach tego miesi±ca rozpoczyna siê prawdziwy ci±g na szczupaka. Ten za¶ pozwala siê w tym czasie ³owiæ niemal wszystkim.
Szczupak, Esox lucius L., to ryba, która potrafi rozpaliæ wyobra¼niê. Jako bardzo m³ody ch³opak, mo¿e siedmio, mo¿e o¶mioletni, trochê siê go nawet ba³em. Bo drapie¿nik, z okrutnymi oczami, budz±cymi respekt ostrymi zêbami, wrêcz o nieograniczonych wymiarach. Dzi¶ szczupaka siê oczywi¶cie nie bojê, ale respekt pozosta³. Bo jak nie czuæ respektu przed metrowymi okazami? A przypomnê, ¿e szczupak z³owiony w roku 1976 przez W. Biegana mierzy³ 128 centymetrów i wa¿y³ ponad 24 kilogramy.
Szczupacze zêby kwalifikuj± tê rybê w sposób jednoznaczny do drapie¿ników. Jest zreszt± rozbójnikiem konsekwentnym, a swój proceder uprawia zawsze tak samo – atakuje samotnie, z przyczajenia. Ogl±daj±c ³eb szczupaka zauwa¿ymy, ze ma wyra¼nie wysuniêt± do przodu ¿uchwê. Oznacza to, ¿e ma tzw. pysk górny. Wolno wiêc nam przyj±æ, ¿e ³atwiej mu atakowaæ ofiarê, która p³ywa wy¿ej od niego. St±d wniosek, ¿e ¿ywca powinni¶my mu podawaæ nie g³êbiej, ni¿ on sam przebywa (w praktyce zwykle metr nad dnem). Podstawowym pokarmem szczupaka s± oczywi¶cie inne ryby, ale s³usznie przypisuje mu siê tak¿e po¿eranie niewielkich ssaków, ptaków czy ¿ab. Ponoæ najwiêksze okazy ³owiono kiedy¶ na ¿ywe myszy. Nie wiem czy to prawda, ale tak pisa³ klasyk polskiej literatury wêdkarskiej, F. Choynowski.
Szczupaki ³owi siê ró¿nymi metodami. Na gruntówki, na szczupakowe przyp³ywanki sp³awikowe i oczywi¶cie na wszelkiej ma¶ci zestawy spinningowe. Je¶li chodzi o grubo¶æ ¿y³ek, ko³owrotek czy wêdzisko, to – wbrew utartym przekonaniom – szczupak, choæ gro¼ny w szturmowych uderzeniach, nie nale¿y do ryb wytrwa³ych w walce. Nie wymaga wiêc sprzêtu jak na suma olbrzyma. Wystarczy ¿y³ka „trzydziestka”, sprawne wêdzisko i nie zacinaj±cy siê ko³owrotek, a w miarê przytomny wêdkarz doprowadzi do brzegu nawet medalowy okaz.
Gdy chodzi o kij, to powinien on umo¿liwiaæ kilka operacji. Po pierwsze powinien nam u³atwiæ wystarczaj±co dalekie podanie ¿ywca w ³owisko (nie chamskie zarzucenie). A po drugie, powinien nam umo¿liwiæ skuteczne zaciêcie. Takie warunki spe³nia lekki, czterometrowy kij o do¶æ zdecydowanej akcji. Szturmowy temperament ryby sugeruje, by by³o to wêdzisko dobrze amortyzuj±ce gwa³towne uderzenia ryby, czyli ¿eby cechowa³o siê sprê¿yst± giêtko¶ci±. Ko³owrotek powinien byæ lekki, z do¶æ du¿± szpul± i sprawny. Tyle wystarczy.
W rozmowach na temat szczupaków zawsze powraca te¿ temat przyponów. Ja optujê za mocnymi przyponami wolframowymi (nawet bior±c pod uwagê to, ¿e lubi± siê czasami skrêcaæ w spiralê, co bywa wyj±tkowo denerwuj±ce).
Jakub Kleñ.
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
