Fanfary grzmia³y krótko. Parê spotkañ, o których w Europie nikt ju¿ nie pamiêta, md³y koncert, którego w Europie nie zauwa¿ono. Za to samozwañczy lider Europy, Donald Tusk, zapowiedzia³ o¿ywczy powiew polskiego euroentuzjazmu w nieco zgnu¶nia³ych brukselskich strukturach. Przez jedn± noc nad Warszaw± powiewa³y gwie¼dziste flagi.
Zanim wszyscy rozjechali siê na wakacje znowu zaiskrzy³o na gie³dach. Kryzys przypomnia³ o sobie w samym ¶rodku lata, a zdenerwowani politycy na konferencjach prasowych zapewniali, ¿e sytuacja pozostaje pod ich kontrol±. Trzeba wspomóc s³abych – s³ychaæ by³o na europejskich naradach, znacznie dyskretniej wyra¿ano jednak drug± czê¶æ tego has³a – tak aby wzmocniæ silnych. Niemcy i Francja tworz± duet, któremu powinni podporz±dkowaæ siê pozostali. Ale to Niemcy narzucaj± koncepcjê dalszego jednoczenia. Równocze¶nie, maj±c ¶wiadomo¶æ swojej si³y, rozgl±daj± siê za nowymi partnerami. Najwa¿niejszym z nich staje siê Rosja.
W czasie letniej ods³ony kryzysu, Polska nie mia³a nic do powiedzenia. Mówi siê, ¿e polscy politycy nie s± wpuszczani na najwa¿niejsze konsultacje eurolandu, a w trudnych chwilach nikt nie ma g³owy do ratowania Tuska przed wyborcz± pora¿k±. Tak¿e reakcja na agoniê re¿imu Kadafiego rozstrzygana jest poza polsk± prezydencj±. Zreszt± nic dziwnego, skoro jeszcze nie tak dawno Sikorski z dum± zapewnia³, ¿e stanowiska Polski w sprawie Libii nikt w Europie nie oczekuje. Za to do europejskich mediów Polska przebi³a siê z wiadomo¶ci± o kompromituj±cym wydaniu przez polsk± prokuraturê bia³oruskiego opozycjonisty, skwapliwie aresztowanego przez £ukaszenkê. Czy mo¿na siê dziwiæ, ¿e gdyby tego lata prezydencja nale¿a³a na przyk³ad do Malty czy Cypru, ciê¿ar gatunkowy „liderowania Europie” by³by podobny, oczywi¶cie, o ile nie wiêkszy?
We wrze¶niu ogl±dniemy jeszcze parê europejskich wizyt bez znaczenia, jeszcze kto¶ przyjedzie poklepaæ po ramieniu Tuska czy Sikorskiego, ale nie zmieni to faktu, ¿e od dwudziestu lat miêdzynarodowa pozycja Polski nie by³a tak s³aba. A nad Europ± zbieraj± siê chmury i kto nie bêdzie do¶æ mocny, ¿eby upominaæ siê o swoje, na wiele lat mo¿e znale¼æ siê na politycznym i ekonomicznym marginesie.
Tymczasem polski rz±d nie odpowiada na ¿adne ze stawianych dzi¶ pytañ, usi³uj±c nie naraziæ siê zwolennikom ¿adnego z rozwi±zañ. Czy nadal zmierzamy do strefy euro, czy te¿ nauczeni przykrym do¶wiadczeniem tych, którzy siê pospieszyli, odk³adamy nasz± decyzjê na pó¼niej? Czy popieramy ideê wspólnego rz±du albo wspólnej armii, czy te¿ bardziej ni¿ obecnie zamierzamy troszczyæ siê o nasz± suwerenno¶æ? Czy opowiadamy siê za dalszym rozszerzaniem Unii Europejskiej, czy te¿ chcemy g³êbszej integracji w gronie obecnych uczestników? A przede wszystkim, czy akceptujemy pomys³ dwóch prêdko¶ci jednoczenia i czy jeste¶my w stanie przeciwstawiæ siê pomys³om, zmierzaj±cym do dyskryminacji nas i wielu naszych dotychczasowych przyjació³?
Niestety, a¿ do wyborów bêdziemy ¶wiadkami dryfowania polskiej polityki zagranicznej i unikania wszelkich deklaracji, wykraczaj±cych poza dyplomatyczne pustos³owie. Dlatego nie wolno nam zmarnowaæ szansy, aby po wyborach wys³aæ do Europy przedstawicieli takiego polskiego rz±du, który bêdzie mia³ odwagê powiedzieæ, ¿e Polska zas³uguje na wiêcej.
Ryszard Terlecki
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
