Amur często przewija się w wędkarskich opowieściach, ale tak naprawdę niewielu wędkarzy miało szczęście go złowić. Amur biały, bo o nim mowa, należy do rodziny ryb karpiowatych, chociaż, w przeciwieństwie do karpi, żywi się prawie wyłącznie pokarmem roślinnym (udział pokarmu zwierzęcego w diecie amura, w postaci drobnej fauny znajdującej się na roślinach, na ogół nie przekracza kilku procent). Naturalnym siedliskiem amura są wielkie systemy rzeczne Azji, które rozciągają się od Kanału Tatarskiego aż po Zatokę Tonkijską. Północną granicę jego naturalnego występowania stanowi środkowy i dolny bieg rzeki Amur, a granicę południową Rzeka Czerwona. Po II wojnie światowej amura zaczęto z powodzeniem wprowadzać do wód europejskich dawnego ZSRR. Do Polski sprowadzono go w roku 1964 z Ukrainy. Obecnie amura spotkać można w wodach śródlądowych ponad sześćdziesięciu państw całego świata.
Powodem, dla którego wprowadzano amura białego stała się jego roślinożerność. Amur miał stać się narzędziem biologicznego zwalczania wodnej roślinności, której nadmierny rozwój stanowi niekiedy poważny problem gospodarczy. W Polsce ryba ta hodowana jest głównie w stawach, rzadziej spotykana jest w jeziorach i innych zbiornikach wodnych. W stawach płytkich i zarastających może spełniać bardzo pożyteczną rolę, ograniczając wspomniany nadmierny rozwój wodnej roślinności. Trzeba jednak pamiętać, że amur nie tylko ogranicza ilość wodnych roślin, ale – w przypadku gdy jego populacja jest zbyt duża – roślinność tę może całkowicie wyeliminować.
Amur jest rybą atrakcyjną dla wędkarzy. Przede wszystkim dlatego, że dorasta do dużych rozmiarów. W Chinach potrafi osiągać masę 50 kilogramów i żyć ok. 15 lat. W Polsce osiąga przyrosty zbliżone do przyrostów tej ryby żyjące w rzece Amur. Największy osobnik złowiony w jeziorze Dgał Wielki na Mazurach mierzył 103 centymetry i ważył 16,5 kilograma. Amur jest atrakcyjny również dlatego, iż jest rybą bardzo silną – wyciągnięcie okazu mierzącego siedemdziesiąt czy osiemdziesiąt centymetrów wymaga sporo wędkarskiego doświadczenia. Mniej doświadczonym wędkarzom taki amur po prostu się zrywa. I wreszcie, co również ma swoje znaczenie, mięso amura odznacza się dużymi walorami smakowymi.
Warto dodać, że wbrew swojej nazwie – amur biały wcale nie jest biały. Barwa boków amura białego jest oliwkowozielona o jasnym odcieniu. Na brzuchu przechodzi w kolor jasnożółty do białego. Grzbiet amura jest natomiast wyraźnie ciemniejszy. Wszystkie płetwy tej ryby są ciemne, brązowozłociste. Tylko nasada płetw piersiowych jest lekko czerwona.
Jakub Kleń
Ten serwis używa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowią tylko część materiałów, które w całości znaleźć można w wersji drukowanej "Głosu - Tygodnika Nowohuckiego".
