Po wigilijnej kolacji rozmowa zeszła jakoś na ryby. Jeszcze sięgaliśmy po kolejne kawałki smażonego karpia, gdy brat zaczął wspominać największe złowione przez siebie karasie – te przekraczające 30 centymetrów. Tak, tak, chyba każdy wędkarz ma sporo wspomnień związanych z tą rybą. Niektórzy właśnie od karasi zaczynali swoje wędkowanie. Tak jak ja, gdy łowiłem je w niewielkim, zarośniętym trzcinami stawie. Mierzyły kilkanaście centymetrów, ale mnie wtedy wydawały się ogromne.
Bo karaś to ryba pospolita. Nie spotyka się go jedynie w szybko płynących potokach i zbiornikach górskich. Karaś pospolity (bo taką właśnie ma nazwę – Carassius carassius) nie dorasta do imponujących rozmiarów. Zwykle jego gabaryty mieszczą się w granicach od 15 do 26 centymetrów, osiągając masę od 320 do 400 gramów. Osobniki o długości większej niż 30 centymetrów i masie 1 kilograma w Europie spotyka się bardzo rzadko. Większy jest za to jego pobratymiec – karaś srebrzysty (Carassius auratus gibelio). Ale zanim powiem o nim coś więcej, wypada dodać, że karaś srebrzysty to podgatunek karasia złocistego (Carassius auratus). Karaś ten, jako naturalny element środowiska występuje tylko w Chinach, Mandżurii (w dorzeczu Amura), Korei, Japonii i na Formozie, czyli – inaczej mówiąc – we wschodniej i centralnej Azji. Wśród karasi złocistych wyróżnia się aż pięć podgatunków, z których dwa sprowadzono do Europy. Jeden z nich to tzw. złota rybka, hodowana najczęściej w celach ozdobnych w przydomowych stawach i oczkach wodnych. I drugi – karaś srebrzysty właśnie, traktowany jako ryba konsumpcyjna. Karasie srebrzyste są większe od karasi pospolitych. Mogą dorastać nawet do 39 centymetrów.
Karasie są wyjątkowo odporne. W wodzie zanieczyszczonej zawiesiną o stężeniu 200mg/l ciał stałych przeżywają bez większych problemów trzy tygodnie. Wytrzymują też duże zmiany temperatury. W zimie mogą żyć przez kilka miesięcy w temperaturze zbliżonej do 0 stopni w skali Celsjusza. Karasie są jedynym gatunkiem, który występuje w płytkich stawach pozbawionych w zimie dopływu tlenu. W lecie karaś śnie dopiero w wodzie o temperaturze przekraczającej 38 stopni Celsjusza. To ryba wytrzymała również na zanieczyszczenie zbiorników fenolem. Łatwo znosi też zmiany zakwaszenia wody. Te cechy karasia sprawiły, że został on przeniesiony na niemal wszystkie kontynenty, z wyjątkiem Antarktydy. Wszędzie się zaaklimatyzował stanowiąc stały element miejscowej ichtiofauny.
Karaś, mimo stosunkowo znacznej ilości ości (kości międzymięśniowych) cieszy się wśród smakoszy dużym zainteresowaniem, ponieważ posiada smaczne i wartościowe w odżywcze składniki mięso. Już w staropolskiej kuchni jednym z bardziej popularnych dań przygotowywanych z ryb, był właśnie karaś w śmietanie.
Jakub Kleń
Ten serwis używa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowią tylko część materiałów, które w całości znaleźć można w wersji drukowanej "Głosu - Tygodnika Nowohuckiego".
