Przed tygodniem pisa³em o szczupaku, jako rybie jesieni (chocia¿ szczupak bardzo aktywny jest równie¿ po tarle, wiosn± i wtedy te¿ wêdkarzom zdarzaj± siê rekordowe okazy tej ryby). Piszê o nim raz jeszcze, poniewa¿ w sobotê spotka³em siê z kilkoma wêdkuj±cymi kolegami i zaczêli¶my gawêdê o tym drapie¿niku – o drapie¿niku, za którym od stuleci ci±gnie siê, pobudza wyobra¼niê wêdkarzy, legenda. Przypominaj±cy torpedê drapie¿nik, z okrutnymi oczami, budz±cy respekt swoimi zêbami móg³ wydawaæ siê niemal nie¶miertelny i nieograniczony w swoim wymiarach. Wytworem tej wyobra¼ni by³ sfa³szowany szkielet wystawiany w katedrze w Mannheim – szkielet sze¶ciometrowego szczupaka, który mia³ ¿yæ 300 lat. Trudno siê dziwiæ, ¿e ryba ta by³a uznawana za rekina s³odkich wód, za potwora, za wodnego wilka i trupo¿ercê.
W legendzie o szczupaku, jak to w ka¿dej legendzie, jest odrobina prawdy. Szczupak z ochot± po¿era inne ryby, ale nie gardzi tak¿e ma³ymi ssakami, ptakami czy ¿abami. Nieraz by³ z dobrym skutkiem ³owiony na… ¿ywe myszy. I niew±tpliwie nale¿y do ryb potê¿nych. Zarówno rybackie jak i wêdkarskie trofea siêgaj± w tym gatunku do 25 kilogramów i d³ugo¶ci 125-130 centymetrów. Podobnie potê¿ne spotkaæ mo¿na chyba tylko amury, a jeszcze wiêksze jedynie sumy.
Respekt budz± wspomniane szczupacze zêby. W szczêce górnej bardzo liczne z±bki, które pomagaj± przytrzymaæ upolowan± zdobycz. W szczêce dolnej natomiast, du¿e i ostre, g³êboko rani±ce zêbiska. Gdy przez przypadek zobaczymy poranionego przez drapie¿nika ¿ywca, to charakter obra¿eñ niechybnie zdradzi nam, jak ryba zada³a mu te rany. Gdy obra¿enia bêdê tylko po jednej stronie cia³a – sprawc± by³ szczupak. Inaczej wygl±da ¿ywiec zraniony przez sandacza, który swoimi z±bkami k³uje po obu stronach.
Imponuj±co wygl±da rozwarty, ogromny szczupaczy pysk (taka rozwarta, wysuszona i zakonserwowana paszcza, to najczê¶ciej spotykany rybi eksponat na ¶cianach siedzib PZW). Ten szeroko rozwieraj±cy siê pysk oraz obszerne ¶wiat³o prze³yku niezbicie wskazuj±, ¿e szczupak to mistrz w dziedzinie po³ykania.
Charakter szczupaka sprawia, ¿e ma on swoist±, pe³n± godno¶ci wynios³o¶æ. Jakby zna³ swoje królewskie miejsce. Nie ugania siê za rybami jak inne drapie¿niki. Z regu³y stoi w wodzie i czyha. Przewa¿nie w tym samym miejscu. Jakby przywi±zany do swojego stanowiska. Wielu wêdkarzy opowiada³o mi, ¿e zdarza³o im siê z³apaæ szczupaka, którego kilka tygodni wcze¶niej zerwali w tym samym miejscu. Poznawali go po wystaj±cym z wargi systemiku w³asnej roboty. Ale gdy w pobli¿u szczupaczego stanowiska zapl±cze siê jaka¶ wzdrêga, wtedy szczupak startuje jak torpeda, i dla biednej krasnopiórki najczê¶ciej nie ma ju¿ ratunku.
Szczupak to piêkna ryba. A przecie¿ teraz jest jej czas.
Jakub Kleñ
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
