Rozpoczê³y siê wakacje, sezon urlopów, a wraz z nim wêdrówki po Polsce. Podczas takich wêdrówek mijamy niekiedy przyrzeczne ³±ki, obserwuj±c uroki ¶wiata i ciesz±c siê sam± wêdrówk±. W¶ród tych ³±k spotykamy czasami b³êkitne, o¶lepiaj±ce odbiciem s³oñca tafle ma³ych jeziorek, stawów, a czasami po prostu niewielkich do³ków wype³nionych wod±. Gdy dzieñ jest akurat pochmurny i szary – szara staje siê tafla wody tych niewielkich zbiorników. Szara, jak szare jest w taki dzieñ niebo.
W istocie te zbiorniki to najczê¶ciej ¶lady dawnej wodnej drogi - to starorzecza. To ¶lady rzek, które p³ynê³y têdy przed stuleciem – mo¿e wcze¶niej, a mo¿e pó¼niej… Mo¿na odczytaæ w nich nawet dawny bieg rzecznego koryta – gwa³towne zakola czy bardziej spokojne ³uki.
Warto nauczyæ siê rozpoznawaæ naturê poszczególnych starorzeczy i ich fragmentów, aby prawid³owo oceniæ ich warto¶æ z wêdkarskiego punktu widzenia. Bo starorzecza starzej± siê szybciej ni¿ du¿e jeziora. Ulegaj± zarastaniu, zamulaniu, a z biegiem czasu coraz czê¶ciej zdarzaj± siê na nich przyduchy i przemarzniêcia. Oczywi¶cie to wszystko zwi±zane jest zarówno z wielko¶ci± jak i g³êboko¶ci± takich zbiorników, a tak¿e z tym, czy maj± one kontakt z nurtem p³yn±cej niedaleko rzeki. Bo generalnie starorzecza dzieli siê na trzy rodzaje: te o sta³ym kontakcie z rzek±; te które z rzek± kontaktuj± siê tylko okresowo; oraz te, które od rzeki odciête s± na sta³e. Te ostatnie, rzeczny nurt zasila jedynie podczas powa¿nych powodzi, gdy woda przerywa wa³y i sp³ywa na okoliczne pola.
Dla wêdkarza najbardziej interesuj±ce s± starorzecza o sta³ym kontakcie z nurtem rzeki. W rozleg³ych i dostatecznie g³êbokich zbiornikach tego typu spotkaæ mo¿na prawie wszystkie gatunki ryb ¿yj±cych w rzece – oczywi¶cie z wyj±tkiem gatunków pr±dolubnych. W szczególnie korzystnych warunkach w takich starorzeczach spotkaæ mo¿na leszcze, karpie, a nawet sumy. Z kolei w pobli¿u uj¶æ nie jest wykluczona obecno¶æ drapie¿ników: sandaczy czy buszuj±cych boleni.
Gdy kontakt starorzecza z macierzystym nurtem ulegnie przerwaniu sytuacja staje siê zdecydowanie gorsza. Rozpoczyna siê proces starzenia siê takiego zbiornika. Najbardziej oporne na starzenie siê s± zbiorniki nowe, rozleg³e i g³êbokie, które zamulaj± siê i zarastaj± stosunkowo powoli. W miarê odporne s± równie¿ starorzecza dobrze przewietrzane, gdy nie otacza ich gêstwina drzew. Ale starzenia siê nawet takich, odciêtych od ¿ywej wody zbiorników i tak w koñcu nic nie powstrzyma. Najpierw znikn± z nich wêgorze, ukleje, jazie, kr±pie, kie³bie, p³ocie i okonie. W podstarza³ych jeziorkach spotkamy ju¿ tylko szczupaki, liny, wzdrêgi, karasie i piskorze. A w zupe³nie starych i zaro¶niêtych starorzeczach nasz± zdobycz± bêd± najpewniej kar³owate liny i drobne, za to licznie wystêpuj±ce karasie.
Jakub Kleñ
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
