W Polsce, podobnie jak w ca³ej Europie, mamy do czynienia z procesem starzenia siê spo³eczeñstwa. Sk³ada siê na to wiele przyczyn. W zwi±zku z rozwojem medycyny i z wiêksz± trosk± wiêkszo¶ci mieszkañców naszego kraju o zdrowy tryb ¿ycia, wyd³u¿a siê przeciêtny wiek przeciêtnego Polaka. Nawet zapa¶æ polskiej s³u¿by zdrowia, zafundowana nam przez ministerialnych nieudaczników z rz±dów Millera i Belki, nawet wszystkie patologie, trapi±ce nasze szpitalnictwo (z rozplenion± korupcj± na czele), nie s± w stanie odwróciæ tej tendencji. Poniewa¿ równocze¶nie rodzi siê coraz mniej dzieci – a dominuj±cy dzi¶ model rodziny, to 2 + 1, spowodowany m. in. faktem, ¿e rodziny wielodzietne znalaz³y siê w relatywnie gorszej sytuacji materialnej – mamy do czynienia z niebezpieczn± sytuacj± spo³eczn±: coraz mniej osób czynnych zawodowo musi utrzymywaæ coraz liczniejsz± rzeszê emerytów.
Rodzi to rozmaite komplikacje, nie tylko ekonomiczne. Jednym z problemów spo³ecznych staje siê konieczno¶æ zapewnienia osobom starszym lepszych warunków ¿ycia, ni¿ to mia³o miejsce dotychczas. W Zachodniej Europie emeryci dysponuj± znacznie wy¿szymi dochodami, dziêki którym mog± zapewniæ sobie lepsz± opiekê i ciekawszy sposób spêdzania wolnego czasu. Nawet w Krakowie widujemy czêsto wycieczki osób w wieku 60 – 70 lat, zwiedzaj±cych miasto w warunkach przystosowanych do rozmaitych ograniczeñ, spowodowanych s³absz± kondycj± fizyczn±, szybszym zmêczeniem, konieczno¶ci± stosowania diety itd.
Wydaje siê, ¿e musi up³yn±æ jeszcze sporo czasu, zanim polskie emerytury pozwol± korzystaæ z kosztownych rozrywek. Zanim to nast±pi musimy stworzyæ skromniejsze oferty dla osób nie pracuj±cych ju¿ zawodowo.
Takie przekonanie towarzyszy³o organizatorom nowej placówki, przeznaczonej dla osób starszych, utworzonej przy szkole wy¿szej w przekonaniu, ¿e wielu emerytów w³a¶nie teraz, dysponuj±c wolnym czasem, zechce rozwijaæ swoje zainteresowania i zdolno¶ci. Powsta³ projekt uruchomienia tzw. Uniwersytetu Trzeciego Wieku, dzia³aj±cego przy Wy¿szej Szkole Filozoficzno-Pedagogicznej „Ignatianum”, prowadzonej przez ojców Jezuitów na ulicy Kopernika 26. Nazwano j± (na razie roboczo) Akademi± Nadziei – poniewa¿ osoby wierz±ce, które s± przekonane, ¿e ich ¿ycie nie koñczy siê wraz z fizyczn± ¶mierci±, maj± nadziejê, ¿e w odnalezieniu tej nowej drogi pomocne im bêd± samokszta³cenie, d±¿enie do m±dro¶ci i doskona³o¶ci, nieustanne poszerzanie w³asnych horyzontów. Zajêcia z zakresu teologii, filozofii, historii, psychologii, ale tak¿e medycyny, dietetyki, czy przepisów prawnych, pozwol± po¿ytecznie spêdziæ wolne popo³udnia. Przewidziano tak¿e spotkania seminaryjne, dyskusje, naukê jêzyków obcych, a nawet wyprawy turystyczne. Organizatorzy przewiduj± równie¿ uruchomienie kursu, przygotowuj±cego do opieki nad osobami starszymi, maj±cymi np. trudno¶ci z opuszczaniem mieszkania i dokonywaniem zakupów.
W koñcz±cym siê w³a¶nie roku akademickim odby³o siê zaledwie kilkana¶cie wyk³adów, raz w tygodniu, zawsze o sta³ej porze. W¶ród uczestników tych spotkañ, przeprowadzona zostanie ankieta, która pozwoli lepiej zorientowaæ siê w ich oczekiwaniach i potrzebach. Na podstawie jej wyników, ale tak¿e w rezultacie badañ ankietowych, przeprowadzonych w ró¿nych ¶rodowiskach, ustalony zostanie szczegó³owy program na przysz³y rok akademicki, który w Akademii Nadziei rozpocznie siê w po³owie wrze¶nia. O planowanych zajêciach informowaæ bêdzie m. in. „G³os. Tygodnik Nowohucki” w przekonaniu, ¿e inicjatywa OO. Jezuitów powinna zostaæ rozreklamowana tak¿e w Nowej Hucie.
Ryszard Terlecki
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
