76 lat temu, 1 sierpnia 1944 roku o 17.00, czyli tzw. godzinie „W” rozpoczê³o siê Powstanie Warszawskie, które mia³o doprowadziæ do wyzwolenia stolicy spod okupacji niemieckiej, zanim wkrocz± do niej ¿o³nierze Armii Czerwonej. Armia Krajowa i w³adze Polskiego Pañstwa Podziemnego planowa³y ujawnienie siê i wyst±pienie w roli gospodarza – jako jedyna legalna w³adza Rzeczypospolitej. Wiele czynników sprawi³o, ¿e powstanie przeci±gnê³o siê a¿ do 3 pa¼dziernika (trwa³o 63 dni). Zginê³o w nim od 16 do 18 tys. ¿o³nierzy AK i od 150 do 180 tys. cywilów, za¶ sama Warszawa zosta³a kompletnie zniszczona przez Niemców.
Czy Powstanie Warszawskie mia³o sens? Tym, którzy mieli co do tego w±tpliwo¶ci odpowiedzia³ kiedy¶ p³k Kazimierz Iranek-Osmecki, szef Oddzia³u II Komendy G³ównej AK (wywiadu): „Trzeba by³o prze¿yæ 5 lat okupacji w Warszawie, aby czuæ to, co czu³a ludno¶æ i ¿o³nierze. Trzeba by³o ¿yæ dzieñ po dniu, godzina po godzinie przez piêæ lat w cieniu wiêzienia na Pawiaku, trzeba by³o w ci±gu tych miesiêcy widzieæ, jak znikaj± przyjaciele jeden po drugim, odczuæ za ka¿dym razem skurcz serca w piersi, trzeba by³o codziennie s³yszeæ odg³osy salw tak, ¿e siê ju¿ przestawa³o je s³yszeæ, przyzwyczaiæ siê do nich, jak do dzwonów ko¶cielnych, trzeba by³o milcz±co asystowaæ na rogu ulicy w smutny zimowy wieczór lub ¶wietlisty poranek wiosenny, przy egzekucji dziesiêciu, dwudziestu, piêædziesiêciu przyjació³, braci lub nieznajomych, wziêtych przypadkowo z t³umu, spêdzonych pod mur, z ustami zaklejonymi gipsem i oczami wyra¿aj±cymi rozpacz lub dumê. Trzeba by³o to wszystko prze¿yæ, aby zrozumieæ, ¿e Warszawa nie mog³a siê nie biæ”.
Pamiêtajmy o tym wszystkim wspominaj±c kolejn± rocznicê warszawskiego heroicznego zrywu Polaków.
Jan L. Franczyk
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
