W rzekach okonie łowimy najczęściej przy obwałowaniach, śluzach, przy kamiennych tamach, przy filarach i izbicach mostowych, w okolicach ostróg i opasek – zawsze tam, gdzie nie ma bystrego prądu. Z kolei w jeziorach i zbiornikach zaporowych okoni szukamy w pasach oczeretów, na podwodnych łąkach, w cichych zatokach w pobliżu trzcin.
Wszędzie tam łowi się setki okoni. Tyle, że z reguły są to okonie niewielkie. Rzadko przekraczają dwadzieścia pięć centymetrów, rzadko osiągają wagę pół kilograma. Rzadko są to prawdziwe okoniowe okazy. By takie smoki znaleźć trzeba zmienić dotychczasowe przyzwyczajenia. Takich okazów nie szukamy w typowych okoniowych miejscach. Dotyczy to zwłaszcza jezior i dużych zbiorników zaporowych.
Grube sztuki żyją raczej w niewielkich grupach, czasami polują nawet samotnie i są bardzo ostrożne. Takich okoni trzeba po prostu poszukać. Pomoże nam w tym znajomość zasad żerowania tych ryb. A trzeba zacząć od tego, że sprawą kluczową jest tutaj żerująca drobnica. To ona właśnie ciągnie za przemieszczającym się w wodzie planktonem. Z kolei za planktonem i drobnicą ciągną okonie. I zatrzymują się na dłużej tam, gdzie zatrzymuje się drobnica. Z reguły są to okolice przed różnymi wybrzuszeniami dna. To w takich miejscach zatrzymuje się i gromadzi poruszany wiatrem plankton. Dlatego możemy mówić, że okoń idzie za wiatrem. To oczywiście myślowy skrót, bo w rzeczywistości okoń idzie za drobnicą, drobnica idzie za planktonem, a dopiero plankton popychany jest wiatrem.
Najlepszymi miejscami połowu dużych okoni są z reguły spadki podwodnych górek od strony nawietrznej. W takich miejscach, łowiąc z łodzi lub pontonu, może zastosować zarówno lekkie żywcówki jaki i klasyczny spinning. W charakterze żywcowej przynęty najczęściej stosujmy niewielkie uklejki. Żywczyka uzbrajamy jednym haczykiem przebijając mu górną wargę. Największym problemem przy łowieniu na żywca może być ustalenie właściwej głębokości połowu – bo przecież z reguły nie wiemy na jakiej głębokości żeruje okoń. Na dzień dobry najlepiej jest umieścić przynętę od pół metra do metra nad dnem. I zobaczyć co z tego wyniknie. Eksperymentować z ustawianiem różnych głębokości podawania przynęty trzeba stale – do chwili, gdy trafimy na strefę żerowania okoni. Oczywiście, co jakiś czas poruszamy wędką. Wolne ruchy przynętą pomagają w sprowokowaniu okonia do ataku.
A gdy mamy szczęście i nasz spławik zanurzy się pod wodą – lekko, ale energicznie zacinamy. Zahaczony okoń stawia dość duży opór, a hol sporej sztuki w sytuacji, gdy używamy lekkiego sprzętu potrafi dostarczyć niezapomnianych emocji.
Warto pamiętać, że okonie potrafią dorastać nawet do pół metra długości. Jacek Nowakowski w roku 1986 złowił rekordowego okonia, który mierzył pięćdziesiąt centymetrów długości i ważył 2,65 kilograma. A spotkanie z takim okoniem pamięta się zapewne do końca życia.
Jakub Kleń
Ten serwis używa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowią tylko część materiałów, które w całości znaleźć można w wersji drukowanej "Głosu - Tygodnika Nowohuckiego".
