O Wêgorzewie w tytule wspomnia³em nieprzypadkowo, bo Wêgorzewo to przecie¿ powiatowe miasto w województwie warmiñsko-mazurskim, po³o¿one nad Jeziorem ¦wiêcajty i pobliskim Jeziorem Mamry. To miasto, którego nazwa wprost kojarzy siê z wêgorzami. A o Jeziorze ¦wiêcajty tak napisa³ jeden z wêdkuj±cych na portalu wedkuje.pl: „Jest przepiêknym akwenem dla tych, którzy kochaj± przyrodê a przede wszystkim wêdkowanie. Polecam je ka¿demu kto ma zamiar odwiedziæ pó³nocn± czê¶æ krainy Wielkich Jezior. Mimo i¿ jest ono dzier¿awione przez rybaków, jest w nim masa ryby, co mog³em zaobserwowaæ oraz przekonaæ siê o tym ³owi±c przepiêkne krasnopióry oraz szczupaki i okonie Jest przepiêkny wêgorz i sum”.
No w³a¶nie, a sk±d bior± siê wêgorze w jeziorach? Wêgorze do naszych wód docieraj± z Atlantyku Pr±dem Zatokowym poprzez Morze Pó³nocne, cie¶niny duñskie i Ba³tyk. Pó¼niej rozprzestrzeniaj± siê tam, gdzie jest to tylko mo¿liwe, d±¿±c pod pr±d wszystkich mo¿liwych cieków wodnych, nawet ma³ych strumieni czy rowów. W Polsce wêgorze wystêpuj± w wodach wszelkiego typu, a¿ po rzeki i górskie potoki. Najwiêcej wêgorzy ¿yje w Zalewie Wi¶lanym i Zalewie Szczeciñskim, sporo wêgorza jest w p³ytkich przymorskich jeziorach, ¿e wymieniê D±bie, Jamno, Garbno, Bukowo czy Jezioro £ebskie. Wêgorze spotkaæ mo¿na (o czym wspomnia³em na pocz±tku) w jeziorach Pojezierza Mazurskiego. Mo¿na je z³owiæ i w Wi¶le i w Odrze. Wêgorza wyci±gn±³em przed laty ze zbiornika zaporowego w Czchowie. Ryby te spotkaæ mo¿na tak¿e w nowohuckim zalewie przy ul. Bulwarowej. Oczywi¶cie wêgorze z nowohuckiego zalewu, ze zbiorników w Czchowie czy Ro¿nowie pochodz± z zarybieñ.
Wêgorze, jako ryby denne o nocnym trybie ¿ycia, unikaj± silnego ¶wiat³a. Dlatego jasne, s³oneczne dni spêdzaj± zagrzebane w mule lub piachu albo ukrywaj±c siê w wykrotach pomiêdzy kamieniami lub w ró¿nych szczelinach wodnych budowli. Miejsca te opuszczaj± tylko wtedy, gdy w upalne dni przy dnie brakuje tlenu. Podp³ywaj± wtedy do przypowierzchniowych warstw wody – co prawda prze¶wietlonych, ale za to bardziej zasobnych w tlen. Tkwi± tam nieruchomo, jakby siê opala³y.
Gdy dzieñ siê koñczy, gdy zaczyna siê zmrok, wêgorze wyruszaj± na poszukiwanie po¿ywienia. Penetruj± wówczas wszystkie zakamarki dna i brzegów. Potrafi± wyp³ywaæ nawet na zalane przybrze¿ne ³±ki. Zjadaj± wszystko, co ¿yje, a co zmie¶ci siê w ich paszczy: larwy owadów, miêczaki i skorupiaki, pijawki, d¿d¿ownice i raki, ¿aby, a nawet ¶limaki, które maj± mocne muszle – wêgorze zgniataj± skorupy, a po wch³oniêciu zawarto¶ci wypluwaj± je. Oczywi¶cie wêgorze nie gardz± równie¿ rybami i ich ikr±. Spo¶ród ryb, w ich jad³ospisie króluj± przede wszystkim gatunki drobne: cierniki (wêgorzom nie przeszkadzaj± ich kolce), jazgarze czy ma³e okonie. W ksi±¿ce „Miêtus i wêgorz” Karola S. Napory i Mariusza Kleszcza znalaz³em nawet informacjê, ¿e stwierdzono kiedy¶ fakt wgryzienia siê przez wêgorze w jamê cia³a uwiêzionych w sieciach ³ososi i wy¿erania z nich ikry. Du¿e wêgorze atakuj± nawet ptactwo wodne i gryzonie. Nie jest jedynie prawd± spotykane tu i ówdzie przekonanie, ¿e wêgorze ¿ywi± siê nawet padlin± w stanie rozk³adu.
Jak widaæ, wêgorz to drapie¿nik pe³n± gêb±. A o przewadze konkretnego pokarmu, jak to w przypadku wszystkich ryb bywa, decyduje jego dostêpno¶æ w zasiedlanym przez wêgorze akwenie.
Jakub Kleñ
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
