Tytuł felietonu poświęconego płoci jest trochę przekorny, bo przecież nie ma chyba wędkarza, który z płocią nie byłby zaprzyjaźniony. To ryba, od której większość wędkarzy rozpoczynała swoją wędkarską przygodę (co prawdę, o palmę pierwszeństwa w tym zakresie może z nią rywalizować karaś – jeśli chodzi o mnie na przykład, to moimi pierwszymi rybami, które złowiłem były właśnie niewielkie karasie).
Ale płoć płoci nierówna. Czym innym jest wyciągnięcie tuzina piętnastocentymetrowych płotek, a czym innym wyjęcie kilku okazów ważących po pół kilograma każdy. I dopiero ci, którym udało się złowić naprawdę duże płocie, potrafią docenić te piękne ryby. Za ich siłę i wytrzymałość. Ale także za to, że są one wymagającym przeciwnikiem, ostrożnym, potrafiącym unikać pułapek i doskonale pamiętającym wcześniejsze, przykre doświadczenia.
Płocie powszechnie występują w jeziorach i zbiornikach zaporowych. Nie brakuje ich również w rzekach. Ale rzeczne płocie są rybami niełatwymi do złowienia. No, może tylko na wiosnę łowienie ich rzece przynosi z reguły niezłe efekty. Aby skutecznie na nie polować w pozostałe pory roku trzeba brać pod uwagę zarówno ich budowę jak i przyzwyczajenia.
Łatwo zauważyć, że płocie mają niewielkie pyszczki. To ważna wskazówka dla polujących na te ryby wędkarzy. Ktoś kto zakłada dużą dżdżownicę na karpiowy kuty haczyk może o płoci jedynie pomarzyć. Płocie z zasady łowi się małymi przynętami założonymi na niewielkie haczyki. Taką przynętą bywa biały robak założony na haczyk nr 14-16, taką przynętą bywają dwa ziarna konopi czy siemienia lnianego założone na haczyk nr 16-18. W jednej z wędkarskich książek przeczytałem nawet historię wędkarza, który łowił płocie w ujściach dopływów Narwi. Ponoć zakładał rureczniki na niewielkie haczyki przy pomocy zegarmistrzowskiej lupy. I łowił wielkie płocie, a do domu rzadko wracał bez ryb. Oczywiście nie znaczy to, że musimy go naśladować, ale po tych uwagach widać, że płocie łowimy na niewielkie przynęty, korzystając z małych haczyków.
Druga kwestia wiąże się z budową płoci. Otóż płoć ma gębę położoną centralnie. To zaś wskazuje, że ryby te najlepiej czują się w pół wody, chociaż nie stronią ani od dna, ani od warstw powierzchniowych. Nie bez kozery wielu wędkarzy uzyskuje najlepsze wyniki łowiąc płocie w środkowych partiach wody. Chociaż zdarza się wyciągnąć piękną płoć łowiąc z gruntu. Zdarza się też, że weźmie ona przynętę niemal spod powierzchni.
Płoć jest rybą środka nie tylko z powodu umiejscowienia jej pyszczka i preferowania środkowych partii wód, ale także dlatego z powodu jej diety. Ryba ta żywi się zarówno pokarmem zwierzęcym jak i roślinnym. Prawdziwym przysmakiem są dla niej larwy chruścika i jętek, a przede wszystkim zbierane z kamieni ośliczki. Duże płocie potrafią z uporem odrywać od kolonii drobne małże, które mielą potem swoimi zębami gardłowymi. Ale płocie nie gardzą również glonami czy fragmentami nasion oraz owoców rosnących nad rzeką drzew.
Warto jednak pamiętać o jednym - duża płoć porzuca przynęty, które zachowują się nienaturalnie. Zbyt gruba żyłka, zbyt duży haczyk, czy zbyt wyporny spławik mogą pogrzebać nasze szanse na złowienie dużej płoci.
Jakub Kleń
Ten serwis używa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowią tylko część materiałów, które w całości znaleźć można w wersji drukowanej "Głosu - Tygodnika Nowohuckiego".
