Ch³odny kwiecieñ to dobra pora, by zapolowaæ na miêtusa. Pó¼niej zrobi siê ju¿ zbyt ciep³o, jak dla tej dorszowatej ryby i z³owienie jej bêdzie graniczy³o niemal z cudem. Pamiêtajmy te¿, ¿e miêtus ¿eruje w nocy, a szczególnie w noce zimne, z wiatrem i pluch±. St±d popularne okre¶lenie „miêtusowa pogoda”, czyli taka, ¿e nawet psa z domu nie mamy sumienia wypêdziæ. Ale miêtus za tak± pogod± przepada. Najbardziej odpowiada mu zakres temperatury wody pomiêdzy 0 a 10 stopniami w skali Celsjusza. Przy 15 stopniach przestaje ¿erowaæ, a w wodzie stoj±cej o temperaturze 25 stopni po prostu zdycha. Wêdkarze nieraz obserwowali zjawisko masowego ¶niêcia ma³ych miêtusików z powodu przegrzania wody w gor±ce letnie dni w krainie leszcza, na p³ytkich, odciêtych od rzeki ³achach.
Czysta i dobrze natleniona, a jednocze¶nie zimna woda czeka na miêtusa w rzekach górskich i podgórskich. Na nizinach spotykaæ go mo¿emy w niewielkich rzeczkach o czystym i ¿ywym przep³ywie, w rzekach os³oniêtych gêstymi szpalerami czarnych olch. A z uwagi na to, ¿e miêtus pêdzi ¿ywot skryty i g³ównie nocny, wiele osób mieszkaj±cych nad takimi rzeczkami nawet nie domy¶la siê obecno¶ci w nich miêtusa.
Przydatne z wêdkarskiego punktu widzenia uwagi na temat tej ryby zawar³ Wac³aw Strzelecki w swojej ksi±¿ce „Czytaæ w rzece. Rozumieæ ryby”. Autor ten napisa³: „Miêtus jest wybitym drapie¿nikiem i ¿ar³okiem jednocze¶nie. Jego g³ównym pokarmem od wczesnej m³odo¶ci s± rybki, radzi sobie nawet z ciernikami. Zajadle prze¶laduje raki, którym zwykle towarzyszy, a które s± znakiem jego wrêcz koniecznej obecno¶ci. Po¿era te¿ ikrê, st±d w krainie pstr±ga i lipienia uwa¿any jest za wiekiego szkodnika. Równie¿ i w rzekach nizinnych, kiedy ch³odn± wiosn± sprzyjaj± mu warunki, operuje na tarliskach ryb karpiowatych. Napastuj±c inne ryby, bywa i sam po¿erany. Nadzwyczaj czêsto zdarza siê spotykaæ ma³e miêtuski w trzewiach szczupaka, suma lub okonia”.
Z tego opisu jasno wynika, ¿e jako miêtusowej przynêty u¿ywamy wy³±cznie przynêt zwierzêcych. Ryba ta po¿era wszystko, co wabi smakiem i woni± miêsa, a wiêc: rybie filety (³±cznie z filetami z miêtusa), ciête rybki, kawa³ki kurzych jelit, kawa³ki w±tróbki, miêsa, s³oniny itd. Ale aby przynêta przynios³a oczekiwany rezultat, musimy w³a¶ciwie wybraæ ³owisko. W przypadku miêtusa oznacza to unikanie miejsc zasta³ych, o mulistym dni – w takich miejsach miêtus nie we¼mie ¿adnej przynêty. W³a¶ciwym miejsce jest ³owienie go tam, gdzie dno jest twarde, ¿wirowe. To miejsca z bystrym pr±dem, w g³êbszej rynnie koryta.
Miêtus z regu³y ledwie sygnalizuje branie. Przewa¿nie sam siê zacina, d±¿±c do po³kniêcia choæby i najwiêkszego haczyka. Przy holu nie stawia oporu. A z uwagi na to, i¿ ryba ta przynêtê po³yka do¶æ g³êboko, po wyci±gniêciu jej na brzeg, najlepiej jest przypon po prostu odci±æ.
Jakub Kleñ
· Napisane przez Administrator
dnia April 15 2023
405 czytañ ·
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
