Kleñ jest ryb±, któr± ³owiæ mo¿na przez ca³y rok – powtarzaj± jak mantrê wszystkie poradniki wêdkarskie. To prawda, tylko trzeba wiedzieæ, gdzie w jesienne i zimowe miesi±ce tej ryby szukaæ.
Pó¼n± jesieni± i zim± klenie przebywaj± generalnie w tym samych miejscach. W miarê och³adzania siê wody coraz rzadziej przebywaj± w szybkim nurcie, coraz czê¶ciej natomiast szukaj± naturalnych os³on przed rw±c± wod±. W ch³odne pory roku wybieranie du¿ych rzek jako ³owiska kleni najczê¶ciej nie przynosi sukcesów. Klenie rozpierzchaj± siê takich wodach, odchodz± od brzegów i trafienie na stanowisko pojedynczej sztuki czy stada jest raczej kwesti± przypadku. O wêdkarski sukces bêdzie o wiele ³atwiej nad niewielkimi rzekami. Tam kleni nale¿y szukaæ w ró¿nych cichych zak±tkach. Kleñ wybiera nurtowe cienie, os³ony za pojedynczymi podwodnymi g³azami, za zatopionymi drzewami, za wrastaj±cymi w rzekê krzakami i za wcinaj±cymi siê w ni± cyplami. Bardzo rzadko o tej porze roku wychodzi na ¿er w pe³ny nurt. Oszczêdza energiê, a w ch³odnej wodzie ma wolniejsz± przemianê materii. Nie musi wiêc ¿erowaæ ani tak czêsto, ani tak obficie jak w lecie.
Kleñ jest sprytny. Wêdkarze od lat z powodzeniem poluj±cy na te ryby mówi±, ¿e kleñ cia³em siedzi na spokojnej wodzie, ale zmys³ami przez ca³y czas jest w nurcie. Zdarza siê, ¿e przynêta podana bezpo¶rednio w jego stanowisko, niemal pod sam nos, nie wzbudzi jego zainteresowania. Ale ta sama przynêta poprowadzona w nurcie, obok stanowiska klenia, czêsto koñczy siê efektownym braniem. Mocne machniêcie ogonem, b³yskawiczny wyskok i powrót do swojej spokojnej przystani. Gdy przynêta jest podawana przez sam± naturê, tak to w³a¶nie wygl±da. Gdy przynêtê podaje wêdkarz – zmienia siê ta ostatnia sekwencja. Próba powrotu w zaciszne miejsce najczê¶ciej jest dla klenia nieudana. Zaciêty kleñ rzuca siê do dna. Próbuje jak najszybciej dostaæ siê do swojej kryjówki. Pragnie wbiæ siê pomiêdzy korzenie, w resztki faszynowego materaca… Je¶li si³a ¿y³ki oraz wêdziska, a tak¿e umiejêtno¶ci wêdkarza nie pozwalaj± mu na to, ryba zaczyna gnaæ do brzegu. Byæ mo¿e pamiêtaj±c o podtopionych w tamtym miejscu ga³êziach. Tam bêdzie mo¿na siê ukryæ. Zagro¿ony kleñ swoje bezpieczeñstwo kojarzy z kryjówk±, z os³on±, wiêc wêdkarz zawsze musi braæ pod uwagê ucieczki tej ryby w okoliczne zawady. Szczególnie w pierwszych momentach po zaciêciu. Pó¼niej kleñ mo¿e próbowaæ ucieczki z pr±dem. Ta kolejna próba ucieczki nie jest ju¿ tak zdecydowana jak ta pierwsza, pocz±tkowa. Stosunkowo ³atwo j± skontrowaæ odpowiednim ruchem wêdziska. A kiedy kleñ, jeszcze walcz±c zajadle, zaczyna i¶æ pod pr±d, to oznaka jego kapitulacji. I chocia¿ mo¿e jeszcze próbowaæ nag³ych zrywów, to bêd± to próby pozbawione desperacji z pocz±tków holu. Teraz wystarczy ju¿ tylko nie spieszyæ siê i kontrolowaæ ¿y³kê oraz wêdzisko. Przede wszystkim nie dopuszczaæ, by ¿y³ka pozostawa³a lu¼na. Luzy na ¿y³ce w trakcie holowania klenia nie raz by³y przyczyn± utraty tej wspania³ej ryby.
Tak, tak. W listopadzie warto wybraæ siê na klenie. Przed laty ³owi³em je (nawet w listopadzie) w niewielkiej Uszwicy op³ywaj±cej Brzesko oraz w jej dop³ywie – potoku Nied¼wied¼. Nied¼wied¼, to potok niewielki, ale klenie ¿y³y w nim ogromniaste.
Jakub Kleñ
· Napisane przez Administrator
dnia November 14 2013
1401 czytañ ·
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
