Dlaczego miêtusowe ostatki? Bo listopad, to ostatni miesi±c, w którym miêtusa mo¿na jeszcze ³owiæ. Od 1 grudnia ryba ta wchodzi ju¿ w swój okres ochronny. Miêtus – jak mo¿na przeczytaæ w ró¿nych poradnikach wêdkarskich – to ryba pospolita, chocia¿ pewno na palcach jednej rêki mo¿na policzyæ nowohuckich wêdkarzy, którzy tê rybê chocia¿ raz w swoim ¿yciu z³owili. Sk±d ten paradoks? Ano zapewne st±d, ¿e miêtus, w odró¿nieniu od ryb ¿eruj±cych w ciep³e dni, wyp³ywa na ¿er wy³±cznie przy du¿ych nocnych spadkach temperatury i przy z³ej pogodzie. St±d zapewne wziê³o siê, pochodz±ce od ¶ródl±dowych rybaków powiedzenie o miêtusowej pogodzie – takiej gdy w ciemno¶ci zacina lodowaty, przemieszany ze ¶niegiem deszcz, a zwyk³emu cz³owiekowi nawet psa ¿al jest wygoniæ z domu. Który z wêdkarzy ma tyle samozaparcia, by w tak± noc, najczê¶ciej listopadow±, wybraæ siê nad wodê? I spêdziæ nad ni± przynajmniej kilka godzin? Niewielu jest takich zapaleñców, dlatego wiêkszo¶æ wêdkarzy je¶li widzia³o miêtusa, to co najwy¿ej na wy³o¿onej lodem ladzie w Carrefourze lub Realu.
Miêtus, jedyna ¿yj±ca w wodach s³odkich ryba z rodziny dorszowatych, bytuje w zimnych oraz dobrze natlenionych rzekach i jeziorach. Jego kryjówkami s± pnie zatopionych drzew, ostrogi rzeczne, podwodne g³azy, wymyte przez wodê brzegowe pó³ki, pl±taniny korzeni drzew rosn±cych nad wod± czy czelu¶cie m³yñskich jazów. W jeziorach trzyma siê wiêkszych g³êboko¶ci.
Miêtus nie nale¿y do ryb wybrednych. Bierze na prawie wszystkie przynêty zwierzêce: od czerwonych robaków, przez rosówki, ¿abki, filety z ryb, jelita drobiu, martwe rybki, w±tróbkê itd. W czasie ¿erowania kieruje siê wêchem – to dlatego kawa³ki ryby s± lepsz± przynêt± ni¿ najlepsze ¿ywce. Miêtusy najczê¶ciej ³owi siê na zestawy gruntowe z przesuwanym o³owiem dennym, o ciê¿arze dostosowanym do szybko¶ci pr±du wody. U¿ywa siê generalnie solidnego sprzêtu – nie ze wzglêdu na wielko¶æ po³awianych ryb czy te¿ ich waleczno¶æ, ale z uwagi na przydenne przeszkody i nocne warunki wêdkowania. Bo zaciêty miêtus nie stawia du¿ego oporu. Je¶li prowadzimy go do brzegu szybko i zdecydowanie, to tylko z uwagi na mo¿liwe zaczepy. Ryba ta zacina siê praktycznie sama i przynêtê po³yka g³êboko. Dlatego przypon najczê¶ciej odcinamy przy pysku ryby.
Miêtusa z³owi³em tylko raz w swoim dotychczasowym wêdkarskim ¿yciu - kilkana¶cie lat temu, na pocz±tku grudnia, poni¿ej zapory na Dunajcu w Czchowie. Wtedy okres ochronny dla tej ryby nie obowi±zywa³ i mo¿na j± by³o ³owiæ przez ca³y rok. Pojecha³em z dwójk± kolegów by zakoñczyæ wêdkarski sezon. Co prawda mrozów jeszcze nie by³o, ale po zachodzie s³oñca temperatura spad³a poni¿ej zera, tak, ¿e pude³ko z czerwonymi robakami przymarz³o do kamienia, na którym go po³o¿y³em. Miêtus wzi±³ tu¿ przed pó³noc±. Z³akomi³ siê na pêczek czerwonych robaków. Mia³ piêædziesi±t dwa centymetry d³ugo¶ci. Nastêpnego dnia usma¿y³em go i zjad³em na kolacjê. Bo miêso miêtusa jest bia³e, chude i niezwykle smaczne. Ponadto ryba ta prawie nie ma o¶ci, a jego t³usta w±troba (stanowi±ca niekiedy 10 procent ciê¿aru cia³a) uchodzi za prawdziwy przysmak.
Jakub Kleñ
· Napisane przez Administrator
dnia November 07 2013
1112 czytañ ·
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
