Człowiek zawsze marzył o nieśmiertelności, a sama śmierć zawsze postrzegana była przez niego jako wydarzenie, które w dramatyczny sposób sprzeciwia się temu najgłębszemu pragnieniu istnienia. Budował więc człowiek okazałe pomniki, próbował zostawić po sobie jakiś ślad – dzieła muzyczne i literackie, odkrycia naukowe, organizowane przez siebie państwa, partie i stowarzyszenia. Z drugiej jednak strony, zawsze miał świadomość, że to tylko pozorne przetrwanie – przetrwanie w pamięci innych. A przecież człowiek sam chciałby trwać. Chciałby istnieć… Nie w pamięci innych, ale rzeczywiście.
Nikt nie wie, czy śmierć oznacza definitywny koniec, czy też jest początkiem nowego życia. Bo gdybyśmy taką wiedzą dysponowali, to niepotrzebna byłaby wiara. Ale nikt nie ma wiedzy na ten temat. I dlatego jedni wierzą, że śmierć jest końcem wszystkiego. Inni zaś wierzą, że życie się zmienia, ale się nie kończy.
Chrześcijanie wierzą Jezusowi z Nazaretu. Wierzą Jego słowom, które kiedyś skierował do Marty: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we mnie wierzy, choćby i umarł żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we mnie, nie umrze na wieki”. Wierzą Jego uczniom, którzy widzieli Go zmartwychwstałego.
Jan L. FRANCZYK
· Napisane przez Administrator
dnia April 21 2011
972 czytań ·
Ten serwis używa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowią tylko część materiałów, które w całości znaleźć można w wersji drukowanej "Głosu - Tygodnika Nowohuckiego".
