1 marca, a wiêc za trzy tygodnie, bêdzie mo¿na wybraæ siê na miêtusa, dla którego z koñcem lutego koñczy siê okres ochronny. Na przedwio¶niu miêtusa mo¿na ³owiæ nie tylko wieczorem. Przy sprzyjaj±cych warunkach atmosferycznych (w przypadku miêtusa oznacza to du¿e zachmurzenie i zmêtnienie wody) ryba ta bierze tak¿e w dzieñ. Co prawda, ¿ar³oczno¶æ miêtusów maleje wraz ze zbli¿aj±c± siê wiosn±, ale marzec to jeszcze ¶wietny okres ich ³owienia. S± wêdkarze, którzy miêtusy ³owi± na ró¿nego rodzaju b³ystki czy wabiki, ale ja, i wielu moich znajomych, preferujemy przynêty zwierzêce: ¿ywczyki, rybne fileciki, rosówki czy w±tróbkê. I na ogó³ stosujemy gruntówki z koszyczkiem zanêtowym.
Miêtusy dorastaj± w naszych wodach ¶ródl±dowych do d³ugo¶ci oko³o 70 centymetrów osi±gaj±c wagê 4 kilogramów. Rekordowy egzemplarz miêtusa, w z³owiony w Polsce przez Franciszka Podstawczuka z Gryfina, osi±gn±³ wagê 3,71 kilograma i d³ugo¶æ 62 centymetrów. By³o to w roku 1983. Nie s³ysza³em, by rekord ten zosta³ pobity. W wyj±tkowo sprzyjaj±cych warunkach (a takie warunki miêtus ma na przyk³ad w rosyjskim jeziorze Onega) ryba ta dorasta do 1 metra d³ugo¶ci osi±gaj±c wagê 35 kilogramów.
Miêtus przez lata uchodzi³ za wyj±tkowego szkodnika, têpi±cego raki, nie gardz±cego ikr± ryb i niszcz±cego narybek wielu cennych gatunków, jak choæby pstr±ga czy sielawy. Dlatego jeszcze w niewielkiej ksi±¿eczce „Miêtus”, autorstwa Piotra Borkowskiego i Witolda Kopczyñskiego, wydanej na pocz±tku lat dziewiêædziesi±tych, mo¿na przeczytaæ: „Jako wodny szkodnik, miêtus nie ma wymiaru ani okresu ochronnego, ale nie znaczy to wcale, ¿e powinni¶my przymykaæ oczy na barbarzyñskie praktyki têpienia tej ryby w zimowych tarliskach”. Tak by³a powszechna opinia o tej rybie. Z miêtusem siê nie certolono i populacja tego gatunku w naszych wodach drastycznie siê zmniejszy³a. Kiedy¶ miêtusy powszechnie spotykano na przyk³ad w Dunajcu. Dzisiaj ³owione s± tam niezwykle rzadko. Nie przypadkowo jedna z miejscowo¶ci w powiecie nowotarskim (choæ w³a¶ciwie jest to czê¶æ wsi Ciche) nosi nazwê Miêtustwo – widocznie miêtusów w pobliskich potokach musia³o byæ zatrzêsienie. Dlatego dobrze siê sta³o, ¿e regulamin Polskiego Zwi±zku Wêdkarskiego wprowadzi³ ochronê miêtusa. Jak ka¿dy wêdkarz pamiêta, miêtusa (z wyj±tkiem Odry od uj¶cia rzeki Warty do granicy z wodami morskimi) nie mo¿na ³owiæ od 1 grudnia do koñca lutego. Wprowadzono równie¿ wymiar ochronny dla tej ryby, który wynosi 30 centymetrów.
Dobrze, ¿e miêtus jest obecnie czê¶ciowo chroniony. £atwo nam przychodzi szafowaæ powierzchownymi ocenami: drapie¿ny szkodnik, chwast… Ale tak naprawdê nie rozumiemy do koñca wszystkich uwarunkowañ wodnego ekosystemu, w którym od wieków ¿y³y obok siebie i miêtusy, i pstr±gi, i szczupaki, i wiele innych gatunków. I jako¶ przez stulecia, a nawet tysi±clecia system ten funkcjonowa³. Wydaje siê, ¿e najwiêcej szkód w przyrodzie czyni sam cz³owiek – a to wprowadzaj±c do okre¶lonych akwenów obce, agresywne gatunki ryb czy rozpoczynaj±c uprawê (na przyk³ad na paszê) nie wystêpuj±cych u nas wcze¶niej gatunków ro¶lin, jak choæby sprowadzonego do Polski barszczu Sosnowskiego, z którym teraz nie mo¿emy sobie poradziæ.
Jakub Kleñ
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
