Autorzy pomys³u reaktywowania kolejnego wcielenia Unii Wolno¶ci, w sytuacji gdy Platforma Obywatelska wydawa³a siê ju¿ zu¿yta i nieatrakcyjna, doprowadzili do powstania Nowoczesnej, która mia³a zast±piæ trac±c± urodê starsz± siostrê. Do nowego ugrupowania przyci±ga³ mit „partii finansjery”, która swoim rozmachem (w wydawaniu pieniêdzy) przykryje wszystkich wyborczych konkurentów. Magia obiecywanych milionów skusi³a grono dzia³aczy, pomog³a pozyskaæ realne sumy na kampaniê oraz skupi³a t³umek chêtnych do korzystania choæby z okruszek spadaj±cych ze sto³u bogatych za³o¿ycieli. „Banki, które stoj± za Nowoczesn± i jej wodzem, nie pozwol± im upa¶æ” – mówiono, gdy z powodu szkolnych b³êdów partia straci³a bud¿etow± dotacjê. I rzeczywi¶cie: Nowoczesna sz³a jak burza… od jednej audycji do drugiej (nie tylko w TVN). Tu zreszt± pojawi³y siê pewne k³opoty z niefrasobliwym Petru, który dziêki g³upstwom, jakie wygadywa³, sta³ siê ulubieñcem internetowych prze¶miewców. Ale wkrótce okaza³o siê, ¿e poza udzia³em w telewizyjnych i radiowych dyskusjach, Nowoczesna nie ma nic do zaproponowania, a jej pos³owie (g³ównie pos³anki) raczej bawi± ni¿ przekonuj± polityczn± publiczno¶æ.
Teraz Nowoczesna Ryszarda Petru zmieni³a siê w skromn± Nowoczesn±, a lidera zast±pi³a pos³anka, która pocz±tkowo maszerowa³a w drugim szeregu partyjnej ekipy. Byæ mo¿e czê¶æ dzia³aczy przesta³a wierzyæ w bankowe zaplecze i skupi³a siê na trwa³o¶ci „etosu” Unii Wolno¶ci. Lubnauer dobrze do tego pasuje: nale¿a³a chyba do wszystkich kolejnych mutacji Unii Demokratycznej, czyli do Unii Wolno¶ci, Partii Demokratycznej – demokraci.pl, a nastêpnie do koalicji Lewica i Demokraci, w której zmie¶ci³y siê i SLD, i Unia Pracy. Kandydowa³a z uporem, g³ównie bezskutecznie, w wyborach samorz±dowych (cztery razy) i parlamentarnych (trzy razy). Po sukcesie wyborczym w 2015 roku i kilku miesi±cach pos³owania zaczê³a stopniowo przesuwaæ siê do partyjnej czo³ówki. Po sylwestrowej kompromitacji Petru zosta³a szefow± sejmowego klubu Nowoczesnej. Ju¿ ten fakt oznacza³ przesuwanie siê partii z pozycji liberalnych na skrajnie lewicowe. Lubnauer wnios³a do „dorobku” Nowoczesnej wypowiedzi wrogie Ko¶cio³owi i tradycyjnej rodzinie.
Co oznacza jej zwyciêstwo w wyborach na szefa partii? S± dwie mo¿liwo¶ci. Pierwsza: ojcowie chrzestni i sponsorzy stracili wiarê w Nowoczesn± oraz jej lidera, postanowili wiêc zamkn±æ ten rozdzia³ politycznej obrony III RP. Druga: ojcowie chrzestni i sponsorzy uznali, ¿e Petru skutecznie utopi ich trud i pieni±dze, wiêc zdecydowali „od¶wie¿yæ” wizerunek partii i daæ jej jeszcze szansê na odbicie siê od dna. W pierwszym przypadku mo¿emy spodziewaæ siê powstania nowej partii, zapewne jeszcze przed wyborami samorz±dowymi. W drugim powróci niespe³nione marzenie lewicowego salonu o wspólnej partii Unii Wolno¶ci i SLD (oraz innych lewicowych odprysków), a Lubnauer podejmie siê wykonania tego zadania. W pierwszym przypadku Nowoczesna rozp³ynie siê w Platformie i lewackich niszach, a tym samym podzieli los Palikota, w drugim bêdziemy obserwowaæ niekoñcz±cy siê serial jednoczenia i dzielenia lewicowego marginesu, którego rezultat bêdzie ostatecznie podobny.
Czy Petru zaakceptuje pora¿kê, czy odejdzie ze swoimi zwolennikami? Czy przeciwnicy Schetyny wezm± przyk³ad z Nowoczesnej i wymieni± lidera Platformy? Jedno jest pewne: opozycji zajêtej wewnêtrznymi przepychankami nie starczy ju¿ czasu i energii by interesowaæ siê Polsk±.
Ryszard Terlecki
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
