Zanim wybierzemy się na jesienne szczupaki pozwolę sobie na przytoczenie paru jeszcze ciekawostek związanych z tą rybą. Być może pobudzą one chęć zmierzenia się z prawdziwym szczupakiem nad wodą?
W ubiegłym tygodniu wspominałem, że szczupak należy (obok suma) do największych naszych ryb słodkowodnych. I tak jak sum, budzi emocje i staje się przedmiotem różnych rybackich i wędkarskich legend. Do najbardziej znanych należy pochodząca z XVI wieku opowieść o złowieniu potężnego szczupaka, który miał ważyć 250 kilogramów i mierzyć 6 metrów długości. Ponoć we wnętrznościach tej potężnej ryby znaleziono miedziany pierścień z napisem, który głosił, iż do jednego z jezior Wirtembergii wpuścił go osobiście w roku 1230 Fryderyk II – a więc prawie trzy wieki wcześnie nim złowiono go powtórnie. Szkielet tego potwora przechowywany w katedrze w Mannheim potwierdzał wiarygodność tego wydarzenia. Legendę popsuły czasy najnowsze, gdyż badania przeprowadzone na początku XX wieku dowiodły, że szkielet tego szczupaka posiada większą ilość kręgów, niż ta, która przysługuje jednemu szczupakowi. Wygląda więc na to, że szkielet był dziełem umiejętnego montażu średniowiecznego preparatora ryb.
Z kolei prawdziwe wydają się eksperymenty potwierdzające drapieżną naturę szczupaków. W jednym z nich młodego szczupaka oddzielono od ofiary szklaną szybą. Szczupak ten rzucał się na ofiarę 300 razy w ciągu godziny, pomimo że każdy jego skok kończył się silnym zderzeniem z szybą. W miarę upływu czasu częstotliwość ataków malała, ale dopiero po 140 dniach stwierdzono brak zainteresowania obiektem, który pływał po drugiej stronie przegrody. Okonie, również słusznie uważane za drapieżników, ćwiczone w ten sam sposób, rezygnowały z podejmowania ataków po 22 dniach.
Szczupak ma instynkt drapieżcy i pomimo że wali głową w szklaną ścianę, następnym razem robi to samo – bo tak mu nakazuje instynkt. W warunkach naturalnych szczupaki atakują wszystko, co przed nimi się rusza lub jest poruszane. Obserwowano na przykład szczupaka, który atakował pływające pudełko po papierosach (oczywiście nie znaczy to, że w charakterze przynęty sprawdzi się nam ciągnięte pudełko po marlborach). Wiele mówią również przedmioty, jakie znajdowano w żołądkach złowionych szczupaków: blaszki, łyżki, a nawet zegarek z łańcuszkiem…
Andrzej Zawisza, autor wydanej w roku 1989 niewielkiej książeczki pt. „Szczupak” pisał: Wszystko to dowodzi, że „u dorosłych szczupaków jedynym kryterium wyboru pokarmu jest ruch, przy pomocy którego przedmiot sygnalizuje swą obecność, a także wielkość, która nadaje sygnałom odpowiednie natężenie. Chwytając wszystko to, co się porusza, szczupak nie omija żab, myszy oraz innych drobnych ptaków i ssaków, które przypadkowo trafiły do wody. Większość obiektów poruszających się w wodzie i mających odpowiednie rozmiary stanowią jednak ryby”.
I ryby, czyli żywiec, to najbardziej odpowiednia – obok przynęt sztucznych – szczupakowa przynęta. W przewodach pokarmowych szczupaków znajdowano różne ryby: okonie, płocie, ukleje, jazgarze, krąpie, karasie, wzdręgi, kiełbie, a nawet cierniki, których przed szczupaczym atakiem nie uchroniły ostre kolce ich płetwy grzbietowej i brzusznej.
Ten serwis używa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowią tylko część materiałów, które w całości znaleźć można w wersji drukowanej "Głosu - Tygodnika Nowohuckiego".
