By³o to ponad czterdzie¶ci lat temu. By³em wówczas ³owi±cym ryby nastolatkiem, i po zakoñczeniu roku szkolnego, pod koniec czerwca, wraz z bratem i kuzynem, wybrali¶my siê na ca³± noc na ryby nad zbiornik zaporowy w Czchowie. Namiot i obozowisko rozbili¶my na pustej wówczas pla¿y, w pobli¿u miejsca, gdzie dzisiaj jest przystañ kajaków i ³ódek, a ca³o¶æ jest zagospodarowana zgrabnym tarasem z zadaszeniem oraz sto³ami i ³awkami do siedzenia. Czterdzie¶ci parê lat temu nie by³o tam nic, prócz piasku, kamieni i trawy. By³a za to g³êbsza ni¿ dzisiaj woda oraz by³y ryby.
I w³a¶nie tamtej, czerwcowej nocy, z³owi³em pierwszego w swoim ¿yciu wêgorza. Pochodzi³ najpewniej z zarybienia. Tak jak z zarybienia pochodz± wêgorze ¿yj±ce w nowohuckim zalewie przy ul. Bulwarowej.
W naszych wodach wystêpuj± dwa typy tej ryby o dostrzegalnych ró¿nicach anatomicznych: szerokog³owy, ponoæ specjalizuj±cy siê w ¿erowaniu na rybach przebywaj±cych w p³ytszych strefach akwenów oraz w±skog³owy – zdecydowanie denny i od¿ywiaj±cy siê faun± tej strefy.
Wêgorz, to ciekawa i zarazem do¶æ tajemnicza ryba, która nagromadzi³a wokó³ siebie wiele tajemnic i nieporozumieñ. To ryba, o której do dzisiaj niektórzy opowiadaj± niestworzone rzeczy, jak choæby to, ¿e wêgorze kradn± nocami groch z okolicznych pól i wysysaj± krowom mleko. Chocia¿ z drugiej strony przyrodnicy podaj±, ¿e ma³e wêgorzyki potrafi± pokonywaæ pionowe ¶ciany rzecznych tam, a nawet wchodziæ po ociekaj±cych deszczówk± rynnach na kilkupiêtrowe domy. A¿ wierzyæ siê nie chce. Przede wszystkim w te rynny i te domy…
Wêgorz to ryba niezwyk³a tak¿e dlatego, ¿e swoim wygl±dem przypomina wê¿a. Nawet jego ³aciñska nazwa Anguilla anguilla L. - znaczy „ma³y w±¿”. Ale i w naszym jêzyku „wêgorz” nosi w sobie pierwiastek morfologiczny wspólny z „wê¿em”.
Ciekawe jest te¿ to, ¿e rozród wêgorza odbywa siê w niezwyk³ych dla ryb s³odkowodnych warunkach, bo w g³êbinach Morza Sargassowego. W uj¶ciach europejskich rzek zjawiaj± siê ma³e, szkliste wêgorzyki, ju¿ podobne do rodziców. Samce pozostaj± generalnie w morzu, a samice ci±gn± rzekami w g³±b l±du w poszukiwaniu siedlisk i ¿erowisk. Ich popas w wodach ¶ródl±dowych trwa od 6-7 lat (wed³ug niektórych ¼róde³) po 20 lat (wed³ug innych ¼róde³). Tak czy siak, po osi±gniêciu dojrza³o¶ci, samice podejmuj± wysi³ek powtórzenia odysei swoich rodziców i rozpoczynaj± wêdrówkê w kierunku tarliskowych g³êbin Morza Sargassowego. Ta wêdrówka mo¿e zostaæ przerwana jedynie przez ryback± sieæ albo wêdkarsk± wêdkê. I dorodna wêgorzyca, zamiast w Morzu Sargassowym l±duje w wêdkarskiej kuchni. A wêgorz zaliczany jest do najcenniejszych ryb. Jego miêso jest t³uste, soczyste i wyborne w smaku, chocia¿ ciê¿ko strawne. Miêso to nie ma o¶ci i znakomicie nadaje siê do wêdzenia.
A za tydzieñ uraczê szanownych czytelników wiêksz± porcj± ju¿ typowo wêdkarskich informacji po¶wiêconych tej niezwyk³ej rybie.
Jakub Kleñ
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
