Jazgarz nie ma dobrej prasy – jak powiedzieliby specjali¶ci od kszta³towania wizerunku. Przede wszystkim jest znany jako namiêtny po¿eracz ikry i wycieru. Gdy przed laty zbadano zawarto¶æ przewodów pokarmowych 265 jazgarzy, znaleziono w nich oko³o 100 tysiêcy ziaren ikry sielawy. Dane te przytoczy³ S. Sakowicz w wydanej w roku 1952 ksi±¿ce „Zarys gospodarki rybackiej na wodach otwartych”. A sielawa, jak wiadomo, gatunek szlachetny. Chocia¿ trzeba te¿ dodaæ, ¿e sam równie¿ jest po¿erany od stadium ikry do ryby doros³ej.
Jazgarz nie cieszy siê specjaln± mi³o¶ci± wêdkarzy równie¿ dlatego, ¿e nie jest ryb± du¿±. W polskich wodach dorasta do piêtnastu centymetrów d³ugo¶ci. Tylko w Zatoce Fiñskiej oraz w wielkich pó³nocnorosyjskich rzekach dochodzi do trzydziestu centymetrów. Mo¿na st±d wyci±gn±æ wniosek, ¿e dobrze czuje siê w ch³odniejszym klimacie. Dlatego w naszym kraju kwiecieñ jest dobrym miesi±cem na jazgarzowe ³owy. A jazgarz ma te¿ swoje zalety.
Przede wszystkim trzeba pamiêtaæ, ¿e ryba ta jest pobratymcem okonia i sandacza (nale¿y do wielkiej rodziny okoniowatych). I podobnie jak w przypadku wymienionych ryb, które znane s± z wybornego smaku swojego miêsa, równie¿ miêso jazgarza, pomimo ma³ej tuszki, jest bardzo smaczne, bia³e i t³uste, a ponadto ma bardzo ma³o o¶ci. Ci, którzy lubi± zupê rybn±, nie znajd± lepszego od jazgarzy wsadu do kocio³ka.
Jazgarze mo¿na ³owiæ w wielu zbiornikach – nie wystêpuje tylko w strumieniach o szybkim pr±dzie. Mo¿emy go spotkaæ zarówno w rzekach jak i jeziorach. Zwykle towarzyszy leszczowi, konkuruj±c z nim o zdobywanie pokarmu. Na pokarm rzuca siê ¿ar³ocznie. Mo¿na powiedzieæ, ¿e wystarczy ¶lad przynêty zwierzêcej na haczyku, by spodziewaæ siê brania. Jazgarze nie wymagaj± wyrafinowanych metod wêdkarskich. Ich po³ów jest ³atwy i nie wymaga specjalnej ostro¿no¶ci ze strony wêdkarza. Jazgarze trudno sp³oszyæ, a nawet sp³oszone szybko wracaj±. Na dobrym jazgarzowym ³owisku wyjmuje siê, wrêcz do znudzenia, jedn± sztukê po drugiej. Po zanurzeniu siê sp³awika nale¿y natychmiast zacinaæ, gdy¿ jazgarze (podobnie zreszt± jak i okonie), po³ykaj± haczyk g³êboko. Przy odhaczaniu tej rybki trzeba tylko uwa¿aæ, by nie zak³óæ siê ostrymi i pokrytymi ¶luzem kolcami, umieszczonymi na zakoñczeniu pokryw skrzelowych i p³etwie grzbietowej. Takie zak³ucie powoduje przewlek³e ropienie. Po uk³uciu najlepiej rankê wycisn±æ i dobrze wyssaæ, przep³ukuj±c po tym zabiegu usta. Do po³owy jazgarzy (z uwagi na g³êbokie po³ykanie haczyka) stosujemy tylko du¿e haczyki (rozmiaru 4 lub 5). Zalet± tej rybki jest i to, ¿e jazgarze bior± przez ca³y dzieñ, bez wzglêdu na pogodê. A w g³êbszych partiach wody, ³owi siê je nawet do nastania mrozów.
Warto te¿ pamiêtaæ, ¿e jazgarze (nawet te zupe³nie ma³e – takie cztero-, czy sze¶ciocentymetrowe) znakomicie sprawdzaj± siê w roli ¿ywca, którym interesuj± siê sandacze, szczupaki, okonie, wêgorze i miêtusy. I bynajmniej nie nale¿y przed za³o¿eniem na haczyk odcinaæ im kolców (co praktykuj± niektórzy wêdkarze). Drapie¿nikom ich kolce zupe³nie nie przeszkadzaj±.
Jakub Kleñ
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
