Najpiêkniejsze brzany ¿yj± w Dunajcu, na odcinku od miejscowo¶ci Piaski-Dru¿ków do Zakliczyna. Oczywi¶cie spotkaæ je mo¿na tak¿e w innych miejscach i w innych rzekach, ale najpiêkniejsze s± tam. To moja prywatna opinia, wynikaj±ca z wêdkarskich prze¿yæ. Bo na tym odcinku w³a¶nie z³owi³em swoje najpiêkniejsze w ¿yciu brzany.
Brzana, zwana czêsto barwen±, jest ryb± niezwykle siln± i waleczn±, st±d jest tak bardzo atrakcyjna dla wêdkarza. Pokrój jej cia³a przypomina trochê podwodn± torpedê. Na brzanach trzaskaj± przypony i prostuj± siê haczyki. Zdesperowana brzana potrafi „zrobiæ ³ososia”, czyli bezpo¶rednio po zaciêciu, je¶li wêdkarza zapomni opu¶ciæ ku wodzie szczytówkê kija, wyskoczyæ nad powierzchniê wody, niekiedy nawet na metr. Trudno wtedy utrzymaæ j± na haku. Najczê¶ciej po prostu siê wyczepia. I wtedy po brzanie pozostaje nam tylko wspomnienie. No i trzês±ce siê z emocji rêce oraz nogi.
W trakcie holowania brzana potrafi te¿ przymurowaæ do dna. Siedzi wtedy przy kamieniach jakby by³a do nich przyklejona poxipolem. Oderwaæ j± niezwykle trudno. Nie pomagaj± ani pukanie w kij, ani próby zmiany napiêcia ¿y³ki, ani pstrykanie w ni±… ¯y³kê trzeba wówczas trzymaæ w maksymalnym naprê¿eniu nawet przez kilka minut. Do chwili a¿ brzana wpadnie na pomys³, by odp³yn±æ i ukryæ siê w innym miejscu. Takie murowanie bywa zapowiedzi± koñca przygody z zaciêt± brzan±, która walcz±c o ¿ycie potrafi rozpaczliwie trzeæ pyskiem o kamienie. Nie ma ¿y³ki, która wytrzyma takie tarcie.
Wyholowanie du¿ej barweny wymaga kunsztu i wêdkarskich umiejêtno¶ci. Podstaw± jest sta³e napiêcie wêdziska i hamulec ustawiony na najwy¿sz±, wytrzymywan± przez ¿y³kê, warto¶æ. Z drugiej jednak strony, takie maksymalne ustawienie hamulca równie¿ bywa zapowiedzi± koñca marzeñ o tej walecznej rybie. Przyci¶niêta zbyt mocno brzana staje niemal na g³owie, wbija siê w ¿wir, obraca siê wokó³ w³asnej osi i walczy o ¿ycie. Krêci siê niekiedy tam i z powrotem tr±c ¿y³k± o swoj± p³etwê grzbietow±. A musimy pamiêtaæ, ¿e pierwszy promieñ tej p³etwy jest poz±bkowany niczym nó¿ u¿ywany przez komandosów. Brzana jest ryb±, która walczy do koñca.
Przygotowuj±c sprzêt do ³owienia brzan musimy wzi±æ pod uwagê wspomniane cechy tego gatunku. Przede wszystkim warto zaopatrzyæ siê w haczyki kute – tzw. druciaki ³atwo zostan± przez brzanê wyprostowane. Tak¿e przypon powinien mieæ grubo¶æ 0,20 do 0,30. Niektórzy wêdkarze preferuj± przypony jeszcze grubsze, ale wtedy przy holowaniu mamy do czynienia wy³±cznie z si³ówk±, a nie z walk±. Rybie te¿ nale¿y daæ jak±¶ szansê. Przynajmniej minimaln±.
Nale¿±ca do rodziny karpiowatych brzana zasadniczo jest gatunkiem wszystko¿ernym. Najczê¶ciej jednak jej po¿ywieniem jest fauna denna: larwy owadów, skorupiaki, sk±poszczety, miêczaki… Jej ³upem padaj± tak¿e ¿eruj±ce przy niedrobne rybki, takie jak kie³bie czy kozy. Brzana nie gardzi ikr± innych gatunków ryb (a skoro o ikrze mowa, warto pamiêtaæ, ¿e ikra brzan, ze wzglêdu na jej w³a¶ciwo¶ci truj±ce, nie nadaje siê do spo¿ycia). Warto te¿ dodaæ, ¿e w uk³adzie pokarmowym brzan z³owionych w pobli¿u miejsc odprowadzani ¶cieków stwierdzono spory procent ró¿nego rodzaju odpadków. Generalnie mo¿na powiedzieæ, ¿e brzana ¿ywi siê tym, co niesie woda.
A za tydzieñ o brzanowych przynêtach i metodach ³owienia.
Jakub Kleñ
Ten serwis u¿ywa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przegl±darki oznacza zgodê na to)Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowi± tylko czê¶æ materia³ów, które w ca³o¶ci znale¼æ mo¿na w wersji drukowanej "G³osu - Tygodnika Nowohuckiego".
