[2006.02.16] Łowienie odległościowe
Dodane przez Administrator dnia 16/02/2007 01:52:51

---

Przypatrywałem się nieraz wędkarzom łowiącym nad nowohuckim zalewem. Wśród zawsze było kilku, którzy potrafili zarzucić przynętę na spore odległości. Stojąc na brzegu od strony Domu Wędkarza zarzucali praktycznie pod przeciwległą wysepkę. Czasami odnosiło to skutek, bo w tamtych rejonach zdarzały się dorodne karpie. Umiejętność tak dalekich rzutów zawsze podziwiałem. Ale dziwiło mnie coś innego – otóż niektórzy z „odległościowców”, po usłyszeniu pisku elektronicznego sygnalizatora, zacinali z impetem. Dlaczego takie postępowanie zawsze mnie dziwiło? Już tłumaczę. Otóż, gdy łowimy z dużej odległości, regułą jest stosowanie dość dużego obciążenia. Bo choćbyśmy nie wiem jak machali wędziskiem, a na żyłce mieli dwie ołowiane śruciny albo niewielką oliwkę, to zestaw i tak nie poszybuje daleko. A skoro stosujemy duże obciążenie, wtedy zacięcie jest… praktycznie zbyteczne. Uczyni to za nas ciężarek, jak również kilkadziesiąt metrów zatopionej żyłki. To właśnie opór tej materii sprawia, że ryba z reguły zacina się sama. Warto też pamiętać, że duży dystans jaki dzieli przynętę od sygnalizatora powoduje, że ten ostatni reaguje z pewnym opóźnieniem. Do tego dochodzi jeszcze rozciągliwość żyłki. Tak czy owak, w chwili, gdy nawiązujemy kontakt z rybą, mija co najmniej kilka sekund od jej brania. Oczywiście sam też, łowiąc z dalszej odległości na wszelki wypadek lekko podcinam. Ale śmieszą mnie wędkarze, którzy ostro i gwałtownie, wręcz wyrywają haczyk rybie z pyska.
Wydaje się, że przy łowieniu odległościowym, zacięcie ma ograniczone znaczenie. Wagi nabiera za to sam hol. Przede wszystkim ważna jest znajomość łowiska w kontekście ewentualnych zawad i zaczepów, które mogą znajdować się w wodzie. Gdy łowimy z odległości stu metrów i gdy doliczymy do tego dystans ucieczki ryby, to możliwości trafienia na nieprzewidziane wodne przeszkody stają się spore. A zdarza się przecież i tak, że wkurzony cyprinus zaczyna uciekać w stronę brzegu. W takich przypadkach wszelkie zatopione przy brzegu konary, czy wbite w dno kołki, praktycznie pozbawiają nas szans. Chyba, że w przypływie nagłego olśnienia błyskawicznie zaczniemy biec w kierunku podwodnej przeszkody, a tym samym ściągać karpia w jej kierunku. Wtedy jest szansa, że przebiegłe karpicho nagle zawróci i zacznie uciekać w kierunku przeciwnym. I w tym nasza nadzieja.
Jakub Kleń