[2015.05.22] Tinca tinca, czyli... lin (II)
Dodane przez Administrator dnia 22/05/2015 15:04:43

---

Najmniej kłopotów sprawiają, a zarazem najskuteczniejsze jako linowe przynęty są rosówki, czerwone i białe robaki, a – o czym mówią niektórzy łowcy linów – także chleb. Innymi przynętami nie warto zawracać sobie głowy. Za najbardziej niezawodną przynętę uchodzi średniej wielkości rosówka, długości około 10 centymetrów, w następnej kolejności pęczek czerwonych i kilka białych robaków przesiąkniętych zapachem obornika. Zakładając robaki na haczyk zwróćmy uwagę na kilka zasad. Po pierwsze, robak będzie skuteczną przynętą na lina jeśli będzie żywy. Nie powinniśmy zatem zabijać robaka przez wbijanie mu haczyka od „głowy” do „ogona”. Po drugie, robaka należy założyć w taki sposób, by się poruszał. I po trzecie, przynęta powinna być tak założona, by ryba nie miała żadnych szans na jej połknięcie bez haczyka. Grot haczyka powinien wystawać na zewnątrz przynęty. Jeśli haczyk będzie całkowicie ukryty w robaku, duża ryba łatwiej go wypluje wraz z przynętą. Reasumują, czerwone robaki delikatnie przekłuwamy w miejscu zgrubienia na środku ciała, a dużą rosówkę przekłuwamy dwukrotnie. Jeśli używamy białych robaków, przekłuwamy je w ich zgrubieniu w okolicach „oczu”. Rosówki uzbrajamy haczykami nr 8 lub 9, a czerwone i białe robaki haczykiem nr 10.
Wybierając się liny powinniśmy zadbać nie tylko o przynęty, ale także o sprzęt. Jeśli zamierzamy łowić z brzegu (a tak jest najczęściej) przyda się mocne, elastyczne i odpowiedniej długości wędzisko. Najlepiej sprawdzą się te o długości od 4 do 5,5 metra. Długość kija ma znaczenie dlatego, że nie tylko ułatwia dalsze wyrzucenie przynęty, ale pozwala także lepiej manewrować zaciętą rybą, która ma tendencję do ucieczki w gąszcz podwodnej roślinności. Za pomocą krótkiego kija trudno rybę stamtąd wymanewrować. Jeśli chodzi o kołowrotki, to wystarczą te o stałej szpuli, jakich używamy do połowu karpi, z dobrej jakości żyłką o średnicy 0,25-0,30 milimetrów. Przypony powinny mieć długość od pół, nawet do jednego metra, które sporządzamy z żyłki „dwudziestki”. Te dość pokaźne średnice żyłki wynikają z dużej siły linów i z konieczności zapobieżenia urwania zestawu w razie zaplątania go w podwodnych zaroślach.
Lin chwyta przynętę długo i ostrożnie, próbuje przynętę aż do energicznego zatopienia spławika lub walnięcia bombką o kij (jeśli łowimy metodą gruntową bez spławika). Zanim jednak spławik energicznie zniknie pod wodą, wcześniej kołysze się, kładzie, podnosi, wreszcie odpływa wskazując kierunek, w jakim podąża ryba. Wszystko trwa wystarczająco długo, by dobrze przygotować się do zacięcia.
Jednak fakt skutecznego zacięcia dużego lina nie gwarantuje bynajmniej zwycięstwa nad tą rybą. Ból, jaki sprawia rybie wbity haczyk, gna ją w kierunku bezpiecznej podwodnej roślinności. Zmierza tam z całą siłą jaką dysponuje. Cel wędkarza jest jednak wprost przeciwny – powinien zrobić wszystko, by nie dopuścić do ucieczki lina w zarośla. Mówiąc inaczej, nie powinien popuścić linowi ani jednego centymetra żyłki. Chyba, że zawiedzie albo żyłka albo kij. Duże liny stawiają bowiem naprawdę silny i długotrwały opór. A bardzo duże liny najczęściej zrywają żyłkę, ba... potrafią nawet połamać wędzisko.
Jakub Kleń