[2005.06.23] Pojednanie
Dodane przez Administrator dnia 23/06/2005 14:50:04

---

Stosunki polsko-ukraińskie nigdy nie były łatwe. Po obu stronach tkwiły bolesne zadry i pielęgnowane latami uprzedzenia. Do dzisiaj zresztą spotkać można Polaków, dla których Ukrainiec jest synonimem mordercy z czarnym podniebieniem. Z drugiej strony są Ukraińcy, dla których słowo „Polak” kojarzy się z bandytą i tym, co w historii najgorsze. Trudno jednak sąsiedzką przyszłość budować na niechęci, a nawet wzajemnej nienawiści. Na ciągłym wyliczaniu wzajemnych win i nikczemności. Ma rację arcybiskup Michalik, który mówi: „Nie chcemy wołać sędziów, buchalterów ani reporterów, aby licytować i licytować, kto bardziej jest winny, kto zaczął pierwszy, a kto więcej wycierpiał. Sąd sprawiedliwy należy do Boga”.
Na szczęście od jakiegoś czasu sytuacja w naszych wzajemnych stosunkach zaczyna się zmieniać. Duża w tym zasługa Jana Pawła II. Jego decyzja o przekazaniu katolickiej świątyni na katedrę dla grekokatolików w Przemyślu i jego późniejsza pielgrzymka na Ukrainę przygotowały glebę pod pojednanie. Z kolei zdecydowane i spontaniczne poparcie przez Polaków pomarańczowej rewolucji obudziło na Ukrainie sympatię do naszego kraju. Ta zaś przyczyniła się walnie do decyzji radnych Lwowa, którzy w końcu zgodzili się na otwarcie tak ważnego dla naszej pamięci Cmentarza Orląt Lwowskich.
W ten ciąg nowej historii wpisuje się także odczytany w ostatnią niedzielę wspólny list biskupów polskich i ukraińskich wzywający do wzajemnego przebaczenia i pojednania między wiernymi Kościoła greckokatolickiego i rzymskokatolickiego. W apelu tym powtórzone zostało sformułowanie użyte po raz pierwszy w liście biskupów polskich do niemieckich: „Przebaczamy i prosimy o przebaczenie”. To ważne, bo w przypadku naszych relacji z Ukraińcami mamy wiele do przebaczenia, ale mamy też wiele powodów ku temu, by o przebaczenie prosić.
Jan L. FRANCZYK