Głos - Tygodnik Nowohucki

25/04/2024

Nawigacja

· Strona główna
· Nowohuckie Linki
· Fotohistorie
· Szukaj
· Dzielnice
· NH - Miejsce dobre do życia

W Głosie

Felietony
Miss Nowej Huty -
XXI edycja
Nowohucianie
Humor
Prawnik radzi

Ostatnie artykuły

· [2024.04.19] Parę sł...
· [2024.04.19] Sumienie
· Na niedzielę 21 kwie...
· [2024.04.12] Na kwie...
· [2024.04.12] Kwitną ...

Ostatnio na forum

Najnowsze tematy

· Na sprzedaż działka ...
· Akcja poboru krwi
· Krótkie włosy - piel...
· Sekcja rekreacyjna G...
· TBS w nowej hucie?

Najciekawsze tematy

Brak tematów na forum

O nie! Ta strona potrzebuje włączonej obsługi języka JavaScript!

Twoja przeglądarka nie obsługuje tego języka lub ma wyłączoną jego obsługę. Włącz wykonywanie kodu JavaScript w swojej przeglądarce internetowej, aby skorzystać ze wszystkich funkcji strony
lub skorzystaj z programu obsługującego język JavaScript, np. Mozilla Firefox, Apple Safari, Opera, Google Chrome lub Windows Internet Explorer w wersji wyższej niż 6.

Koniec „1949 Club”!

Z dniem 30 czerwca znany większości mieszkańców Nowej Huty, mieszczący się na os. Uroczym 12, „1949 Club”, kończy swoją działalność. Istniejąca od listopada 2006 galeria, kawiarenka, klub – miejsce to zawsze trudno było zdefiniować – ma szerokie grono stałych bywalców. Przez te cztery minione lata odbyło się tu wiele wystaw, projekcji filmowych, spotkań, dyskusji. Większość klientów 1949 Club jest zszokowana i próbuje protestować. Niestety decyzja jest nieodwołalna, serce i siła napędowa tego miejsca Paweł Derlatka potwierdza, że 1949 Club definitywnie przestaje istnieć. Rozmowa, w której Paweł wyjaśnia dlaczego tak się stało, oraz odpowiada na pytanie jakie są jego dalsze plany, już za tydzień na łamach naszej gazety.
AŁ

Polska potrzebuje solidnej i przemyślanej reformy oświaty

BY ODNALEŹĆ SIĘ W EUROPIE I ŚWIECIE
Z prezesem Towarzystwa Nauczycieli Szkół Polskich Barbarą Nowak rozmawia Jan L. Franczyk
+ Jaki był cel powstania Towarzystwa Nauczycieli Szkól Polskich?
- Towarzystwo zostało zawiązane 3 października 2009 r. w Warszawie, a 29 kwietnia 2010 r. zostało zarejestrowane. W swoim zamyśle ma zjednoczyć nauczycieli wokół spraw oświatowych. Gromadzimy w naszych szeregach nauczycieli wszystkich typów szkół. Silną grupę stanowią nauczyciele akademiccy, którzy szczególnie boleją nad spadkiem poziomu wykształcenia młodych ludzi trafiających na studia. Towarzystwo stawia sobie dwa podstawowe, równoważne cele działania. Pierwszym jest wprowadzenie takiego systemu nauczania, który pozwoli na ukształtowanie mądrego Polaka, świadomego swojej tożsamości narodowej i kulturowej, wyposażonego w wiedzę, która pozwoli mu swobodnie odnaleźć się w Europie i Świecie. Drugim celem jest walka o zapewnienie nauczycielom stosownej do wykształcenia i pełnionej funkcji zawodu zaufania publicznego, pozycji w środowisku inteligencji polskiej. Mam na myśli sprawy finansowe, jak również prestiżowe. TNSP głosi wolę współpracy z innymi podmiotami, zwłaszcza związkami zawodowymi w celu optymalnego rozwiązywania problemów polskiej oświaty.
+ O prestiżu pracowników oświaty, o stosownym wynagradzaniu ich pracy mówią także istniejące zawiązki zawodowe. Czy nie powielacie ich zadań?
- Cele Towarzystwa nie pokrywają się z zadaniami związków zawodowych, które w swoich statutach interesują się głównie obszarem zagadnień pracowniczych, natomiast Towarzystwo – korzystając z zaplecza intelektualnego swoich członków, sympatyków i współpracowników - stawia sobie za cel podejmowanie wszystkich istotnych spraw edukacji na wszystkich jej poziomach. TNSP ma swoją stronę internetową, na której można zapoznać się ze statutem, przeczytać artykuły naszych członków, podyskutować na forum i oczywiście zapisać się do nas wypełniając deklarację.
+ No dobrze, a co Państwo sądzicie o aktualnym stanie polskiej oświaty, o kolejnych reformach podejmowanych w okresie transformacji, jakie rozwiązania proponujecie?
- W końcu lat 90. ubiegłego wieku rozpoczęło się w Polsce wielkie reformowanie systemu szkolnego. Bezdyskusyjnie bardzo potrzebne było oczyszczenie treści programowych i struktury szkoły z całego szlifu ideologicznego. Nie ta jednak myśl okazała się najważniejsza dla reformatorów. Reforma miała w zamierzeniu wyrównać szanse startu młodzieży do szkól średnich i wyższych, a także umożliwić absolwentom polskich szkół poruszanie się bez kompleksów po Europie i świecie. Stad nacisk na naukę języków obcych i znajomość technologii informacyjnych. I to na pewno dobrze. Autorzy reformy strukturalnej wprowadzili system sześcioletniej szkoły podstawowej, trzyletniego gimnazjum i trzyletniego liceum ogólnokształcącego, ewentualnie liceum profilowanego, czy szkoły zawodowej.
Wprowadzenie nowej struktury szkolnictwa, to także bardzo poważne zmiany w treściach programów nauczania. W szkole podstawowej przekazywana jest uczniom od klasy IV wiedza bardzo ogólna, często na poziomie infantylnym. Wprowadzono „mixy” przedmiotowe „historia i społeczeństwo”, „przyroda”, gdzie dzieci poznają wyrywkowo, oderwane od siebie wiadomości z takich dziedzin jak: biologia, chemia, geografia, fizyka, wiedza o społeczeństwie, historia...
W gimnazjach wprowadza się nowe przedmioty. Diametralnie zmienia się też sposób uczenia. Zamiast wyrywkowych, niepowiązanych ze sobą informacji, uczeń otrzymuje usystematyzowaną, szczegółową wiedzę. Przeładowane programy, trudny do opanowania, sprawdzenia i wyegzekwowania materiał. Te zmiany u większości uczniów powodują niechęć do nauki, do szkoły, są przyczyną stresów. Pojawiają się ogromne problemy wychowawcze.
Do liceów ogólnokształcących trafia większość absolwentów gimnazjów, nawet tych z miernymi wynikami z egzaminu gimnazjalnego, co skutkuje bardzo wyraźnym obniżeniem poziomu kształcenia kosztem uczniów zdolnych i pracowitych. Przeładowane programy, gonitwa, aby przed egzaminem maturalnym zdążyć zrealizować lekko okrojony program dawnego czteroletniego liceum w cyklu dwuipółletnim. Nie ma czasu na rozwijanie umiejętności uczniów, ich talentów, osobowości itd. Taka szkoła nie ma szans przygotować uczniów do matury i do podjęcia studiów.
Organizacja systemu nauczania i egzaminowania w dzisiejszej szkole często odgrywa rolę demoralizującą uczniów. Nagminna stała się praktyka udzielania korepetycji. Nagminne jest również poprawianie w kolejnych latach wyników z matury. Rozpowszechnił się proceder uczenia rozwiązywania testów kosztem czasu przeznaczonego na realizacje materiału programowego. Począwszy od szkoły podstawowej ćwiczy się z uczniami wypełnianie kolejnych arkuszy egzaminacyjnych, a w kolejnych szkołach dodatkowo „wstrzeliwania” się w klucz odpowiedzi.
Skandalicznie wygląda organizacja ustnego egzaminu maturalnego z języka polskiego. W większości przypadków prezentacja nie jest autorstwa ucznia. Wie o tym i nauczyciel i uczeń. Kolejny niewypał to liceum profilowane. Jest to szkoła, która nie przygotowuje do zdania egzaminu maturalnego, a zatem nie daje wstępu na studia, ani nie daje zawodu. Jej absolwenci zasilają tzw. szkoły policealne, które przysposabiają do zawodów. Jest to wielkie oszustwo reformatorów wobec młodych ludzi i ich rodziców.. Kolejne ogniwa w systemie: technika i szkoły zawodowe, to ogromnie zaniedbane zadanie. Przestarzałe wyposażenie, kształcenie w kierunkach, na których nie ma zapotrzebowania na rynku polskim. Brak dobrych nauczycieli zawodu i przede wszystkim nieefektywne nauczanie – w efekcie ledwie 50% absolwentów techników zdaje egzaminy zawodowe.
+ A co Pani sądzi o reformowaniu oświaty przez minister Hall?
- Realizowana obecnie reforma, firmowana nazwiskiem minister Hall kończy dzieło zniszczenia polskiej oświaty. „Radosna”, pełna atrakcji szkoła podstawowa, przeładowane programy gimnazjum kończące cykl nauczania dopiero w pierwszej klasie liceum oraz kurs przygotowawczy do egzaminu maturalnego na bazie dawnego liceum ogólnokształcącego, to w uproszczeniu pomysł pani Hall na polską edukację.
Obraz upadku uzupełnia wprowadzenie nauczania liniowego, raz przerobiony materiał nie jest więcej podejmowany. Wiedza dostarczana 13-letniemu uczniowi, na poziomie dostosowanym do jego wieku, ma mu wystarczyć na całe życie. Zlekceważono zasadę starożytnych Rzymian: repetitio est mater studiorum (powtarzanie jest matką nauki) i to z całą pewnością przyniesie katastrofalne skutki. Nowa podstawa programowa zakłada, że w 2012 roku reforma wejdzie do liceów. Uczniowie będą od drugiej klasy wybierać profil kształcenia. Kolejny raz zmniejsza się liczbę godzin z historii Polski, języka polskiego, geografii Polski. Zreformowana po hallowsku szkoła polska ma być kuźnią, gdzie wykuwa się nowy człowiek ukształtowany na potrzeby wizji nowoczesnego społeczeństwa, a nie Polak świadomy swojej historii i tradycji. Polskość traktowana jest jako przeszkoda w osiągnięciu tego celu. Należy ją, zatem zastąpić „europejskością”. A dodać trzeba, że europejskością wydumaną, a nie tą funkcjonującą w umysłach np. Anglików, Francuzów, czy Duńczyków. Szef minister Katarzyny Hall, Donald Tusk przed laty, już jako absolwent historii na Uniwersytecie Gdańskim tak definiował pojęcie polskości: „Pustka, tylko gdzieś w oddali przetaczają się husarie i ułani, powstańcy i marszałkowie majaczą Dzikie Pola i Jasna Góra. Co pozostanie z polskości, gdy odejmiemy od niej cały ten wzniosło-ponuro-śmieszny teatr niespełnionych marzeń i nieuzasadnionych urojeń? Polskość to nienormalność takie skojarzenie nasuwa mi się z bolesna uporczywością, kiedy tylko dotykam tego niechcianego tematu. Polskość wywołuje u mnie odruch buntu: historia, geografia, pech dziejowy i Bóg wie, co jeszcze, wrzuciły na moje barki brzemię, którego nie mam specjalnie ochoty dźwigać...
Piękniejsza od Polski jest ucieczka od Polski tej ziemi konkretnej, przegranej, brudnej i biednej. I dlatego tak często nas ogłupia, zaślepia, prowadzi w krainę mitu. Sama jest mitem. Polskość kojarzy się z przegraną, z nawałnicami i trudno, by było inaczej”.
Premier polskiego rządu i minister edukacji, bazując na swoich traumatycznych doznaniach, „uwalniają” młode pokolenia Polaków od brzemienia polskości. Mnie jako nauczycielce historii takie postępowanie przywodzi na myśl politykę wobec polskiej oświaty rosyjskiego kuratora okręgu warszawskiego po powstaniu styczniowym Aleksandra Lwowicza Apuchtina. Wtedy nastała noc apuchtinowska, dziś nadchodzi noc hallowska. Wraz z profilowaniem i możliwością wyboru przedmiotów przez uczniów trafi do liceów wielki niepokój. Żaden z nauczycieli nie będzie pewien etatu. Każdy kolejny rok będzie niewiadomą, czy będzie praca i w jakim wymiarze godzin?
+ Czy ministerstwo edukacji narodowej ma tego świadomość?
- Odpowiedzią na wyrażany niepokój środowiska nauczycielskiego mają być dwa pomysły MEN. Pierwszy to łączenia liceum z gimnazjum, a drugi - takie szkolenie nauczycieli, aby mogli uczyć, co najmniej dwóch przedmiotów. Połączenie gimnazjów i liceów nie udało się już Handkemu, a w jaki sposób zamierza się za to zabrać pani Hall nie wiadomo do dziś.
Polska oświata jest w stanie zapaści i tego stanu rzeczy nie zmienią kosmetyczne poprawki. Środowisko nauczycielskie, świadome katastrofalnych skutków kolejnych reform, wręcz alergicznie reaguje na nowe pomysły marzy o stabilizacji i spokoju. Rodzice także obawiają się zmian. Nie ma jednak wyjścia. Polsce niezbędna jest naprawa oświaty. To dla narodu polskiego „być albo nie być”. Dzieci już od dziś powinny być dobrze kształcone, otrzymywać rzetelną wiedzę.
+ Jaki pomysł na oświatę ma Towarzystwo Nauczycieli Szkół Polskich?
- W gronie ludzi pracujących w TNSP pojawił się pomysł reformy: szkoła podstawowa - oddziały „0” dla dzieci sześcioletnich, 3-klasowa, dla dzieci 6-9 lat, gimnazjum 5-klasowe, dla dzieci 10-14 lat, liceum ogólnokształcące 4-klasowe, młodzież 15-18 lat, ew. technikum czteroletnie 15 - 18 lat lub szkoły zawodowe 2 lub 3-letnie, 15 - 16 lub 15 - 17 lat
+ Czemu miałaby służyć tak pomyślana reforma?
- Celem reformy „3+5+4” ma być takie ustawienie systemu szkolenia, aby na końcu edukacyjnej drogi ukazał się świadomy swej historii i kultury Polak, uczeń o ugruntowanej, solidnej wiedzy oraz umiejętnościach opartych na niej; kreatywny, nie bojący się formułować własnych sadów, nie obawiający się podejmować trudnych zadań. Absolwent technikum i szkoły zawodowej nie może mieć problemu ze zdaniem egzaminu zawodowego i znalezieniem zatrudnienia na rynku krajowym. Pomysł tej reformy znalazł zrozumienie w partii Prawo i Sprawiedliwość. Poseł prof. Ryszard Terlecki, odpowiedzialny za oświatę i naukę w Zespole Pracy Państwowej PIS, przedstawił projekt tej reformy, jako część programu edukacyjnego partii.
Natomiast w najbliższą sobotę, 12 czerwca, na Uniwersytecie Pedagogiczny przy ul. Podchorążych 2 w Krakowie, w godz. od 9.00 do 13.00 odbędzie się I Małopolska Konferencja Towarzystwa Nauczycieli Szkół Polskich, pod hasłem: „Co dalej z polską edukacją? Czy degradacja jest nieuchronna?”. Zapraszam na nią wszystkich nauczycieli zainteresowanych sprawami polskiej oświaty.
+ A ja dziękuję za rozmowę.

Barbara Nowak, prezes Towarzystwa Nauczycieli Szkół Polskich, dyrektor Szkoły Podstawowej nr 85 im. Ks. Kazimierza Jancarza na os. Złotego Wieku w Mistrzejowicach.

Od 15 do 19 czerwca br. NOWYTOP SZTUK, czyli…

II NOWOHUCKI FESTIWAL TRADYCJI I WARIANTGARDY
Ideą Festiwalu jest stworzenie cyklicznej, kompleksowej imprezy, prezentującej jak najszerszy wachlarz twórczości zarówno z kręgu tradycji, jak i wariantów awangardy w tak osobliwym miejscu, jakim jest Nowa Huta.
Celem Festiwalu jest spotkanie artystów autentycznych, dojrzałych, znanych, ale i początkujących, aby wytapiać, niczym w pobliskim kombinacie, nowe formy i warianty twórcze – nowe wytopy sztuk – czyniąc z Nowej Huty unikatowe centrum kulturowe o zasięgu światowym. Zamierzeniem docelowym Festiwalu jest objęcie całej przestrzeni nowohuckiej do działań artystycznych, realizując ideę: Nowa Huta – Nowa Sztuka.
Tegoroczna edycja zaprezentuje blisko stu wykonawców – z Nowej Huty, Krakowa, Wrocławia, Nysy, Warszawy oraz z Francji i USA. Udział wezmą artyści z kręgu plastyki, muzyki, poezji, działań teatrogennych, mody oraz publicyści, animatorzy kultury i młodzież. Odbędą się wystawy, happeningi, spotkania poetyckie, koncerty, odczyty, akcje plenerowe oraz trzydniowy Piknik Nowytopowy. Zagrają zespoły z kręgu jazzu, fusion, etno, rocka, alternatywy i elektroniki. Przewidywany jest koncert teatrogenny na XX-lecie Formacji Teatrogen. Różnorodne wydarzenia festiwalowe będą miały miejsce na Alei Róż, w Nowohuckim Centrum Kultury oraz w jego otoczeniu, w Klubach – Technika, 1949, Kombinator, 303 oraz w Foto Galerii i Księgarni „Skarbnica”.
Pomysłodawcą i szefem Festiwalu jest nowohucki artysta – Janusz Wosiek. Przedsięwzięcie realizują członkowie i sympatycy Stowarzyszenia Niezależnych Twórców – Tygiel Sztuki, którego prezesem jest Andrzej Dyga. Patronat Honorowy nad Festiwalem objął Przewodniczący Rady Miasta Krakowa Józef Pilch. Impreza odbywa się we współpracy z Dzielnicami XIV i XVIII. Projekt jest wspierany przez Urząd Miasta Krakowa.
Bliższe informacje na temat poszczególnych przedsięwzięć artystycznych, miejsc oraz godzin ich rozpoczęcia znaleźć można na stronie: www.fest-huta.pl oraz na plakatach.
Wielkie i uroczyste otwarcie II Nowohuckiego Festiwalu NowyTop Sztuk we wtorek 15 czerwca br. o godz. 15.00 w al. Róż. Przyjdźcie koniecznie! Naprawdę warto.
(f)

Nowa Huta. Dlaczego nie?! – po raz 26 CHOPIN – JAZZOWE INTERPRETACJE

W przyszłą sobotę, 12 czerwca o godz. 19.00 w parku przy Dworku Jana Matejki w Krzesławicach rozpocznie się kolejny koncert z cyklu: Nowa Huta. Dlaczego nie?! Tym razem w programie „Chopin – jazzowe interpretacje” wystąpi trio Andrzeja Jagodzińskiego. Całość poprowadzi jak zwykle Lidia Jazgar. W trakcie koncertu odbędzie się kwesta na rzecz Hospicjum św. Łazarza w Nowej Hucie.
Bezpłatne bilety wstępu można odbierać w Ośrodku Kultury Kraków-Nowa Huta na os. Zgody 1, w Punkcie Informacji Miejskiej na os. Słonecznym 16 oraz w Biurze Poselskim posła Ireneusza Rasia na os. Złotej Jesieni 15b/130.
(f)

W Nowohuckiej Akademii Seniora ZNALEŹLI SWÓJ DOBRY CZAS

Minął pierwszy semestr działalności Nowohuckiej Akademii Seniora. Organizatorów niezmiernie cieszy zainteresowanie, z jakim spotkała się ta nowa inicjatywa na rzecz seniorów.
W ciągu pięciu miesięcy działalności do grona słuchaczy Akademii przyjęto ok. 100 osób. W tym czasie zostało uruchomionych kilka kursów: lektorat języka angielski dla 4 grup, 2 edycje kursu komputerowego, 2 moduły zajęć o charakterze plastyczno – twórczym: filcowanie oraz zdobnictwo artystyczne decoupage, a także ćwiczenie pamięci. Cieszyły się one ogromną popularnością wśród seniorów. Oprócz kursów, odbył się również cykl wykładów otwartych dla wszystkich mieszkańców. W Akademii gościli m.in.: Leszek Mazan, Mieczysław Czuma, Magdalena Sękowska i Zygmunt Kiszka. Tematyka spotkań była bardzo zróżnicowana: od astronomii, poprzez zagadnienia z zakresu psychologii wieku dojrzałego, podróże, ekologię i przyrodę Nowej Huty, prawa konsumenta, historię, po muzykę i twórczość Fryderyka Chopina. Dla miłośników twórczości literackiej zorganizowano spotkania literackie z pisarzem Mariuszem Wollnym i poetką Ewą Lipską. Odbyły się także wyjścia do instytucji kultury m.in.: do Opery i Filharmonii Krakowskiej, zwiedzanie z przewodnikiem Starej Synagogi oraz ekologiczna majówka.
Aby godnie zakończyć pierwszy okres działalności, organizatorzy zaprosili do Akademii znakomitego historyka i znanego krakowianina – profesora Michała Rożka. 7 czerwca, o godz. 15.00 w Klubie Jędruś, os. Centrum A blok 6a profesor wygłosi wykład pt. Znaczenie Krakowa w świadomości narodowej. Wykład jest otwarty dla wszystkich miłośników miasta i wielbicieli publikacji naszego gościa.
Nowy semestr w Akademii rozpocznie się jesienią. Organizatorzy planują kontynuację prowadzonych dotychczas zajęć oraz rozpoczęcie nowych kursów. Ponieważ Stowarzyszenie Przyjaciół Nowej Huty i Ośrodek Kultury Kraków-Nowa Huta pragną, aby Nowohucka Akademia Seniora była przedsięwzięciem wspólnym, organizatorów i seniorów, dlatego też będą uwzględniali opinię słuchaczy przy tworzeniu nowej oferty.
- Jesteśmy zawsze otwarci na wszelkie sugestie i propozycje, które postaramy się realizować w miarę posiadanych możliwości. Wszystkich stałych słuchaczy oraz osoby zainteresowane Akademią zachęcamy do kontaktu z biurem organizacyjnym. Znajdźcie Państwo swój dobry czas w Nowohuckiej Akademii Seniora! – zachęcają organizatorzy. Zapisy na nowe zajęcia rozpoczną się od 1 września 2010 r.
(f)

W tym tygodniu do rąk naszych Czytelników trafił TYSIĘCZNY NUMER „GŁOSU-TYGODNIKA NOWOHUCKIEGO”

W kwietniu przyszłego roku minie dwadzieścia lat od chwili, gdy na lokalnym, nowohuckim rynku prasowym pojawił się „Głos-Tygodnik Nowohucki”. Na pewno nie obejdzie się wtedy bez skromnego jubileuszu. Tymczasem w tym tygodniu do rąk Czytelników trafił tysięczny numer naszego tygodnika. Jak na tygodnik, to sporo. Ponad dziewiętnaście lat systematycznej, mierzonej kolejnymi tygodniami pracy, realizowanej przez skromny osobowo skład redakcji. Bez wielkich pieniędzy, bez zagranicznego kapitału, bez idących w setki tysięcy złotych kosztownych kampanii promocyjnych. Jakim cudem zatem nadal funkcjonujemy?
Wydaje się, że wynika to z przyjętej przez naszą redakcję filozofii nowohuckiego tygodnika. Zawsze chcieliśmy i nadal chcemy być niejako zwierciadłem tego wszystkiego, co dzieje się w nowohuckich dzielnicach. Tak, by na przykład za kilkadziesiąt lat, ktoś mógł sięgnąć do starego rocznika „Głosu” i zorientować się czym żyli mieszkańcy tego miasta pod koniec XX wieku. Stąd często tak bardzo różne opinie pojawiające się w naszym tygodniku. Bo tak zróżnicowane opinie w wielu sprawach mają sami mieszkańcy. Bardzo ważny jest dla nas również bieżący kontakt z Czytelnikami. Stąd często publikowane listy do redakcji, specjalna rubryka „Głos Czytelników”, czy liczne notatki „Z redakcyjnego dyżuru”. Chyba też, jako jedyna krakowska gazeta, poświęcamy tak wiele uwagi sprawom nowohuckich osiedli podmiejskich. Bo sprawy tych osiedli są dla nas równie ważne.
Pisząc o jubileuszu tysięcznego numeru „Głosu-Tygodnika Nowohuckiego” warto może wspomnieć o początkach tygodnika. Co jakiś czas spotykałem się z opiniami, że – jako redakcja – uwłaszczyliśmy się na „Głosie Nowej Huty”. Mówiąc wprost: zawłaszczyliśmy popularny w Nowej Hucie tytuł prasowy i w ten - niezbyt uczciwy sposób - przejęliśmy rynek. Otóż warto przypomnieć, że dopiero po fundamentalnym sporze z ówczesnym dyrektorem naczelnym huty dr. inż. Zygmuntem Borkiem, zdecydowaliśmy się na wydawanie własnej, niezależnej od dyrekcji kombinatu gazety. Zaryzykowaliśmy własne pieniądze. Nie było łatwo. Bo trzeba pamiętać, że przez pół roku w Nowej Hucie ukazywały się wówczas równolegle dwie gazety: „Głos Nowej Huty” i „Głos-Tygodnik Nowohucki”. Obie były dostępne w kioskach. Wtedy nie było oczywiste, która gazeta pozostanie na rynku. Wiadomo było tylko, że w Nowej Hucie nie ma miejsca na dwa „Głosy”. Któryś z nich musiał upaść. Dopiero po kilku miesiącach, gdy ówczesna Rada Pracownicza zapoznała się z kosztami wydawanego przez dyrekcję kombinatu „Głosu” oraz poziomem jego zadłużenia, zakazała dyrektorowi dalszego wydawania gazety. W ten sposób na rynku pozostał nasz tytuł.
Dzięki wiernym Czytelnikom przetrwaliśmy najtrudniejsze lata. Dzisiaj możemy patrzeć wstecz i przypominać sobie jak zmieniała się nasza gazeta. Z tygodnika drukowanego w technice typograficznej (gdy gazetowe wiersze odlewane były w ołowiu) po tygodnik drukowany na nowoczesnej prasowej maszynie offsetowej. Zaczynaliśmy od gazety czarno-białej – dziś kilka stron drukujemy w kolorze (moglibyśmy tak drukować wszystkie, ale wtedy „Głos” musiałby kosztować co najmniej 3,50 zł). Zgodnie z sugestiami Czytelników wprowadzamy nowe rubryki i działy tematyczne. Mają one swoich stałych odbiorców. Swoich wiernych Czytelników mają też poszczególni redaktorzy. Jako dziennikarze „Głosu” możemy powiedzieć z pełnym przekonaniem, że staramy się dobrze służyć wszystkim nowohuckim dzielnicom, że staramy się tworzyć jedną wielką nowohucką rodzinę.
Dzisiaj możemy wyrazić nadzieję, że kolejni Czytelnicy doczekają dwutysięcznego wydania „Głosu-Tygodnika Nowohuckiego”. Trudno powiedzieć, jak będzie wyglądała wówczas nasza gazeta i jaka będzie jej zawartość. Pewne jest tylko to, że będzie ona redagowana przez zupełnie już inny zespół redakcyjny. Bo przecież za kolejnych 19 lat, dotychczasowy trzon redakcji, znajdzie się na zasłużonych emeryturach.
Jan L. Franczyk
redaktor naczelny

O „GŁOSIE-TYGODNIKU NOWOHUCKIM” POWIEDZIELI

Józef Pilch, przewodniczący Rady Miasta Krakowa: Bardzo cenię Wasz tygodnik, który od lat stale gości w moim nowohuckim mieszkaniu. W „Głosie” szczególnie cenię materiały poruszające problemy zwykłych mieszkańców, a także dość szczegółowe informacje z nowohuckich dzielnic, których trudno nieraz szukać w innych krakowskich gazetach. Macie dość bogaty zestaw informacji na temat różnych imprez kulturalnych, jakie odbywają się na terenie Nowej Huty. Nawet z bardzo pobieżnej ich lektury widać jak na dłoni, że Nową Hutę trudno nazwać kulturalną pustynią. Poza starym Krakowem i Kazimierzem (co oczywiste), chyba u nas odbywa się najwięcej imprez kulturalnych. Życzę Wam kolejnego tysiąca wydań.

GÓRALE NOWOHUCIANAMI 2009

Medale i dyplomy wręczyli red. naczelny Jan L. Franczyk i red. Sławomir Pietrzyk
GÓRALE NOWOHUCIANAMI 2009

Małżeństwo Anna i Kazimierz Lassakowie, którzy w ubiegłym roku obchodzili jubileusz 45-lecia pracy, działalności artystycznej, z Nową Hutą związali się zamieszkaniem i pracą twórczą od ponad 30 lat, a mają rodowód góralski, zostali Nowohucianami Roku 2009. To oni założyli najpierw Zespół Góralski „Hamernik”, a potem Dziecięcy Zespól Góralski „Mali Hamernicy”, działające przy Nowohuckim Centrum Kultury. Medale oraz dyplomy wręczyli red. naczelny „Głosu–Tygodnika Nowohuckiego” Jan Leszek Franczyk i red. Sławomir Pietrzyk w obecności dyr. NCK Ferdynada Nawratila, podczas imprezy z okazji Dnia Matki, która odbyła się w minioną środę w NCK.

ANNA LASSAK
Swoją działalność społeczno-artystyczną rozpoczęła w 1964 r., kiedy to wstąpiła do Międzyuczelnianego Zespołu Góralskiego „Hyrni” w Krakowie. Wiele wysiłku włożyła w połączenie dwóch studenckich zespołów „Hyrni” i „Regle” w jeden potężny zespół „Skalni”, którego do końca 1978 r. była aktywnym członkiem i uczyła społecznie tańczyć i śpiewać nowo wstępujących. Na początku 1979 r. wspólnie z mężem założyła Zespół Góralski „Hamernik”, a w 1984 r. Dziecięcy Zespół Góralski „Mali Hamernicy”. W latach 1974 r. do 1976 r. zakłada i prowadzi szkolny Zespół Regionalny „Skołka” w Starem Bystrem, w 1982 r. reaktywuje i do 1984 r. prowadzi Zespół „Na Dawną Nutę”, w Kocmyrzowie-Luborzycy, w latach 1984–1986 zakłada i prowadzi Zespół Regionalny „Mogilanie” w Mogilanach. Zrealizowała krótkie programy artystyczne dla zespołów: „Ziemia Cieszyńska” z Cieszyna, „Grześ” z Puław, „Pruszkowiacy” z Pruszkowa, „Ziemia Lubelska” z Lublina, „Krakowiacy Ziemi Brzeskiej” z Brzeska, „Młody Toruń” z Torunia, „Nowa Ruda” z Nowej Rudy, „Hardzi” z Łętowni, „Krakowiacy” z Krakowa, „Lechowia” z Kanady. W zespołach tych uczy gwary, śpiewu, tańca, przybliża folklor dzieciom, młodzieży i dorosłym, udzielając fachowej pomocy. Od 1993r. posiada licencję instruktora – kategorii „S”, od 1967 r. jest członkiem Związku Podhalan, od 1982 r. związana jest z ruchem kulturalnym ZMW, od 1986r. jest członkiem STL, obecnie członkiem Zarządu Oddziału Krakowskiego, od 1992 r. członkiem Sekcji Polskiej CIOFF. Sukcesy artystyczne zespołów wiążą się ze szczególnym zaangażowaniem i jej ofiarną pracą. Co roku zdobywa najwyższe wyróżnienia za taniec i śpiew oraz w kategorii „Mistrz – Uczeń” na wielu festiwalach i przeglądach. Posiada wiele odznaczeń, nagród, wyróżnień i dyplomów oraz nagród indywidualnych. Współpracuje i udziela fachowej pomocy zespołom góralskim na Podhalu. Jako konferansjer prowadzi m.in. Międzynarodowe Festiwale Folklorystyczne w Nowej Rudzie, Strzegomiu, Sierpcu, Oleśnicy oraz wiele imprez folklorystycznych w kraju.
KAZIMIERZ LASSAK
Urodził się 18 grudnia 1945 roku w Zębie koło Zakopanego. Tam spędził dzieciństwo i lata szkoły podstawowej i średniej. W tym czasie interesował się sportem, a szczególnie skokami narciarskimi. Był zawodnikiem AZS Zakopane. Miłość do rodzinnego folkloru wpajało mu starsze rodzeństwo, w szczególności brat Staszek, który tańczył już w Szkolnym Zespole w Zębie, a później studiując w Krakowie na AGH tańczył i śpiewał w zespole „Hyrni”. Kazimierz również poszedł w jego ślady, tańcząc i śpiewając w szkolnej grupie góralskiej, a od roku 1964 w zespole góralskim „Budorze”. W 1965 roku wstąpił do zawiązującego się zespołu im. Bartusia Obrochty. Po ukończeniu Technikum Budowlanego w Zakopanem w 1966 roku podjął pracę w Krakowie i tu zaczął tańczyć w Studenckim Zespole „Regle”. Z końcem 1967 roku zespoły „Regle” i „Hyrni” utraciły wiele swoich członków, czynił wtedy starania o połączenie tych dwóch zespołów w jeden. Jego marzenia spełniły się. Nowo powstały zespół przyjął nazwę Międzyuczelniany Zespół Góralski „Skalni”, przejmując historię, tradycję i majątek połączonych zespołów. Przez jakiś czas był społecznym kierownikiem organizacyjnym tego zespołu, a później działaczem rady zespołu, prowadząc i odpowiadając za taniec chłopców. Tak było do końca 1978 roku. Ponieważ zespół „Skalni” skupiał w swoich szeregach tylko młodzież studiującą, powstała nowa myśl utworzenia takiego zespołu, w którym doszłoby do spotkania wszystkich górali przebywających w Krakowie. Plany urzeczywistniły się i powstał zespół góralski, który przyjął nazwę „Hamernik”. Patronat nad zespołem przyjął Zakładowy Dom Kultury Kombinatu Metalurgicznego Huty im. Lenina. Próbą w dniu 19 stycznia zaczęła się historia „Hamernika”. We wrześniu 1984 roku Kazimierz Lassak wraz z żoną Anną założyli Dziecięcy Zespół Góralski „Mali Hamernicy”. W latach 1974–1976 zakłada i prowadzi Szkolny Zespół Góralski „Skołka” w Starem Bystrem, w 1982 roku reaktywuje i do 1984 roku prowadzi zespół „Na Dawną Nutę” w Kocmyrzowie-Luborzycy. W latach 1984–1986 zakłada i prowadzi zespół regionalny „Mogilany” w Mogilanach. Praca w zespołach to jego najbardziej satysfakcjonujące zajęcie. Równocześnie pracuje zawodowo w krakowskich Przedsiębiorstwach Budowlanych, a w międzyczasie studiuje. W 1973 roku uzyskał dyplom inżyniera, a w 1977 roku dyplom magistra Melioracji Wodnych Akademii Rolniczej w Krakowie. Podwyższa swoje kwalifikacje choreograficzne, uczestnicząc z zespołami i indywidualnie w konkursach i przeglądach regionalnych oraz na kursach i szkoleniach. Posiada od 1980 roku uprawnienia instruktora kategorii „S”. Od roku 1967 jest członkiem Związku Podhalan w Krakowie, pełni różne funkcje w zarządzie, prezesując przez pięć lat temu oddziałowi. Od 1982 roku działa w Ogólnopolskiej Radzie Ludowych Zespołów Artystycznych ZMW, od 1986 roku jest członkiem Stowarzyszenia Twórców Ludowych. Od 1992 roku członkiem Sekcji Polskiej CFIOFF. Z tego okresu działalności społecznej posiada wiele dyplomów, wyróżnień, nagród, odznaczeń. Współpracuje z zespołami na Podhalu.
„HAMERNIK”
Anna i Kazimierz Lassakowie są założycielami Zespołu Góralskiego „HAMERNIK”, który jest zespołem amatorskim. Powstał 19.01.1979 r. Działa przy Nowohuckim Centrum Kultury. Członkami zespołu są osoby w wieku ponad 15 lat, pochodzące przeważnie z Podhala, a zamieszkałe w Krakowie, oraz krakowianie rozmiłowani w folklorze podhalańskim.
„HAMERNIK” liczy ponad trzydzieścioro członków. Zespół prezentuje autentyczny folklor Skalnego Podhala i przedstawia następujące programy: „Radośniki” (chrzciny), „Prucki” (darcie pierza), „Na hamernicką nutę”, „Gwiazda”, „Kolędnicy”, „Szopka hamernicka”, „Wesele góralskie”, „Na hali”, „Przy watrze”, „Zielone Świątki”, „Na scyłśćiy, na zdrowiy”, „W te Godne Święta”, „Młócka” oraz programy śpiewno-taneczne zależnie od okazji.
Zespół brał udział w rozlicznych imprezach kulturalnych między innymi na Międzynarodowym Festiwalu Folkloru Ziem Górskich w Zakopanem i zdobył: „Złotą Ciupagę” – 1999 i „Srebrną Ciupagę” (trzykrotnie) w latach 1985, 1989, 1993. Jest wielokrotnym laureatem: przeglądów zespołów w Krakowie, „Festiwalu Folkloru Górali Polskich” w Żywcu, Bukowinie, Poroninie oraz międzynarodowych festiwali w Turcji, Anglii, we Francji, w Niemczech, Jugosławii, Bułgarii, na Słowacji, Ukrainie i Węgrzech.
Za wybitną działalność artystyczno-
-społeczną Zespół „HAMERNIK” został wyróżniony wieloma medalami, dyplomami uznania oraz nagrodami. Odbył 34 wojaże zagraniczne, koncertował w ponad dziewięćdziesięciu miejscowościach Polski – w niektórych wielokrotnie. Dał ponad 1000 koncertów. W ciągu swej działalności artystycznej Zespół „Hamernik” zdobył szerokie uznanie jurorów, zyskał szeroki krąg odbiorców, miłośników i sympatyków podhalańskiej gwary, muzyki, śpiewu, tańca, zwyczajów i obrzędów. Zespół był nagrywany w Polskim Radio i Telewizji oraz w rozgłośniach zagranicznych, w krajach, w których przebywał. „HAMERNIK” posiada też własne nagrania wideo i magnetofonowe. Wydał cztery taśmy: „Wesele góralskie”, „Na holi”, „Godne Święta na Podhalu”, „Na hamernicką nutę”, i jedną płytę CD.
„MALI HAMERNICY”
Anna i Kazimierz Lassakowie, założyciele Góralskiego Zespołu „Hamernik”, zaczęli poszukiwać po krakowskich szkołach podstawowych dzieci spokrewnionych z rodami góralskimi. Było to już kolejne pokolenie wzrosłe w Krakowie. I tak we wrześniu 1984 roku przy Nowohuckim Centrum Kultury założyli Dziecięcy Zespół Góralski „Mali Hamernicy”. Nadanie tego imienia nastąpiło w dniu 16 marca 1985 roku, a rodzicami chrzestnymi zespołu są Andrzej Starzec i śp. Barbara Peszat-
-Królikowska. Opracowane dotychczas programy to: „Pasenie gęsi”, „Nad potokiem”, „Mali kolędnicy”, „Zabawiacka”, „Majowe kwiotecki”, „Mała Szopka”, „Mała Kolęda”, „Na naskom nucicie” i „Ojca Świętego Polska światu dała”. Ostatni to szczególny program przedstawiony w wierszach, pieśniach i modlitwie, poświęcony Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II. Koncerty przedstawiane w całym dwudziestopięcioleciu spotykały się z entuzjazmem i dużym aplauzem publiczności. Dano przeszło 500 koncertów przed widownią w kraju i za granicą podczas wyjazdów na Słowację, Węgry, do Bułgarii, Estonii, Niemiec, Rosji i Watykanu. W ciągu dwudziestopięcioletniej działalności artystycznej Dziecięcego Zespołu Góralskiego „Mali Hamernicy” zespół zdobył sobie szerokie uznanie nie tylko jurorów, ale i sympatyków podhalańskiej gwary, muzyki, śpiewu, tańca, zwyczajów i obrzędów. Zespół posiada nagrania w Radio i Telewizji Polskiej oraz w krajach, gdzie koncertował. Posiada także własne nagrania magnetofonowe i wideo. Wiele pochlebnych recenzji można spotkać nie tylko w prasie lokalnej, ale w całym kraju. „Mali Hamernicy” brali udział w imprezach z takich okazji jak: Dzień Matki, 1 Maja, 3 Maja, Dzień Hutnika, Dzień Dziecka, Dzień Nauczyciela, Świety Mikołaj, w Familiadzie. Dawał koncerty w Domach Spokojnej Starości, w Klubach Kombatanta, Klubach Seniora i udzielał się w akcjach jak: „Na pomoc dzieciom specjalnej troski”, dla Jugosławi, dzieciom z Armenii, dzieciom z Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie, „Młodzieży Rzeczpospolitej” i dla Kosowa. Wielokrotnie przeprowadzono „Lekcję z Folklorem” w celu przybliżenia autentycznego folkloru Skalnego Podhala w gwarze, śpiewie, w tańcu i ubiorze. Lekcj tych udzielono dzieciom przedszkolnym i ze szkół podstawowych. Również wielokrotnie Zespół ogłaszał apel-konkurs pod nazwą „Folklor-Przyroda-Ekologia”, powierzając zieleńce i ogródki przydomowe dzieciom. Dużym sukcesem w 1990 roku było ogłoszenie apelu pod nazwą „Na pomoc dzieciom z wrodzonymi wadami serca”. Zespół jako pierwszy zgłosił się na apel TVP i jako pierwszy zwrócił się do społeczeństwa naszego kraju, szkół, zespołów folklorystycznych i instytucji o pomoc dla dzieci z Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie. Apel spotkał się z bardzo dużym odzewem i poparciem. Sam zespół ogłosił zbiórkę pieniędzy, wydał okolicznościowe cegiełki związane z tym apelem i dał dwa koncerty na rzecz tych dzieci – jeden w 6. rocznicę powstania zespołu, a drugi już w Warszawie w Centrum Zdrowia Dziecka z okazji świąt Bożego Narodzenia. To „Mali Hamernicy” pierwski odpowiedzieli na apel „Na pomoc dzieciom z wrodzonymi wadami serca”, a później dołączyła „Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy”. Z dużym wyróżnieniem spotkał się zespół w 1993 roku – w roku XV-lecia pontyfikatu Ojca Świętego Jana Pawła II. Inaugurację uroczystości pontyfikalnych rozpoczął swoim programem „Ojca Świętego Polska światu dała” podczas Mszy św. w kościele św. Piotra Apostoła w Wadowicach oraz w Filharmonii Krakowskiej. Za wybitną działalność artystyczną w ciągu XXV-lecia Zespół został wyróżniony między innymi dyplomami uznania: Dyrekcji NCK, Związku Podhalan Oddział Kraków, Naczelnika Dzielnicy Nowa Huta, Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Dzielnicy Nowa Huta, Ministra Kultury i Sztuki; Medalem Pomocna Dłoń, medalem XV-lecia Pontyfikatu Ojca Świętego Jana Pawła II, medalem X-lecia Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Zespołowi przygrywa kapela Zespołu Góralskiego „Hamernik”. Kierownictwem, instruktorami i choreografami są Anna i Kazimierz Lassakowie.
Gratulujemy Annie i Kazimierzowi Lassakom tytułu Nowohucian Roku 2009.
(SP)
Fot. Marcin Pietrzyk

DOMY Z BETONU W ŁAŹNI NOWEJ

Na 26. koncercie z cyklu Nowa Huta. Dlaczego Nie?! wystąpiła Martyna Jakubowicz z zespołem. Tym razem nowohucki projekt zagościł w Teatrze Łaźnia Nowa.
Małe nadzieje - tym utworem rozpoczęła swój sobotni występ Martyna Jakubowicz. Mimo nie najlepszej w ostatnich dniach aury oraz zmiany terminu (z powodu żałoby narodowej), widownia Łaźni Nowej wypełniona była po brzegi. Koncert pt. Trawa szepcze na wietrze otworzyła Lidia Jazgar – dyrektor artystyczny cyklu oraz dr Jolanta Stokłosa - prezes Towarzystwa Przyjaciół Chorych Hospicjum im. św. Łazarza, która podziękowała za wsparcie otrzymywane przez nowohucką placówkę. Ciepłe, delikatne, pełne refleksji piosenki opowiadające o miłości, samotności i nadziei oczarowały zgromadzoną publiczność.
Wokalistka wraz z Pawłem Mikoszem (gitara basowa), Łukaszem Matuszykiem (akordeon) i Przemkiem Pacanem (perkusja) zaprezentowała krakowskiej publiczności swoje najbardziej znane utwory tj. Kiedy będę starą kobietą. Największy entuzjazm wśród przybyłych na ten koncert wywołały ostatnie wykonania tego wieczoru - Pukam do nieba bram będące znanym wszystkim utworem Knockin' on Heaven's Door Boba Dylana oraz W domach z betonu – bez wątpienia największy przebój artystki. Jakubowicz, będąca jedyną w swoim rodzaju wykonawczynią ballad, sama komponuje większość swoich utworów. Zadebiutowała w 1977 roku w warszawskim klubie studenckim Remont. Na swoim koncie ma 10 albumów solowych w tym: Bardzo groźna księżniczka i ja, Kołysz mnie, Dziewczynka z pozytywką Edwarda, Tylko Dylan.
Organizatorzy cyklu Nowa Huta. Dlaczego Nie?! - Porozumienie Dzielnic Nowohuckich – Dzielnice: XIV Czyżyny, XVI Bieńczyce, XVII Wzgórza Krzesławickie, Ośrodek Kultury Kraków-Nowa Huta oraz Dzielnica XVIII Nowa Huta zadedykowali ten koncert akcji Pola Nadziei. Ta coroczna kampania krakowskiego Hospicjum im. św. Łazarza ma na celu zbiórkę funduszy na prowadzenie opieki hospicyjnej, uwrażliwienie dzieci i młodzieży na potrzeby osób chorych oraz szerzenie idei hospicyjnej.
W związku z trudną sytuacją, w jakiej znalazło się wielu Polaków, w tym bardzo duża liczba mieszkańców Małopolski, kwesta towarzysząca koncertowi była przeznaczona na rzecz pomocy powodzianom. Zbiórkę funduszy przeprowadził Caritas Archidiecezji Krakowskiej.
Imprezę zrealizowano dzięki wsparciu finansowemu Gminy Miejskiej Kraków, Województwa Małopolskiego oraz Elektrociepłowni Kraków S.A.
Zapraszamy na stronę cyklu www.nhdn.pl, gdzie będzie można obejrzeć fotoreportaż z sobotniego koncertu, jaki i zapowiedzi kolejnego wydarzenia, które odbędzie się już w czerwcu w parku Dworku Jana Matejki.
(OK)

Fot. Paweł Bajorek

Projekt działań dla zieleni Krakowa realizowany od 1995 roku, czyli… MIASTO – OGRÓD 2010

Pracownia Animacji Ekologicznej Ośrodka Kultury im. C. K. Norwida pragnie po raz piętnasty zaprosić mieszkańców Krakowa do udziału w konkursach: Ogrody Sąsiedzkie i Pnącza dla Krakowa. Honorowy patronat nad konkursami przyjął, przewodniczący Rady Miasta Krakowa Józef Pilch.
Organizatorzy zapraszają do konkursu wszystkie osoby i grupy mieszkańców, które
z zaangażowaniem tworzą ogrody, pielęgnują zieleń, sadzą pnącza przy blokach
i kamienicach Krakowa.
- Jesteśmy pewni, że poprawa stanu zieleni naszych osiedli jest możliwa. Coraz częściej ziemia „niczyja” znajduje ofiarnych gospodarzy, gotowych poświęcić jej swoją pracę, pomysłowość i zaangażowanie. Zwiększająca się liczba zakładanych i starannie pielęgnowanych ogrodów potwierdza ogromną potrzebę kształtowania otoczenia swoich domów, chęci mieszkania w ciekawych, zadbanych przestrzeniach naszego miasta – mówi Elżbieta Urbańska-Klapa, koordynator projektu.
Organizatorzy XV edycji konkursów Ogrody Sąsiedzkie i Pnącza dla Krakowa zapraszają mieszkańców naszego miasta, członków spółdzielni, wspólnoty mieszkaniowe, administratorów komunalnych zasobów mieszkaniowych oraz właścicieli wielorodzinnych kamienic, do udziału w naszych konkursach.
- Pragniemy wyróżnić najpiękniej zagospodarowane tereny zielone, które stanowiłyby wzorzec do naśladowania. Chcemy nagrodzić Państwa inwencje, poświęcony czas
i zaangażowanie w upiększanie otoczenia, które podziwiać możemy wszyscy. Szczególnie serdecznie zapraszamy osoby, które pielęgnują zieleń i ogrody, a do tej pory nie mieli okazji ich zaprezentować. Szczególnie cenny będzie dla komisji integracyjny charakter tworzenia zielonych enklaw. Jak co roku będziemy z przyjemnością odwiedzać i podziwiać Państwa ogrody, ogródki, stanowiska pnączy. Jak co roku wybierzemy i nagrodzimy te najpiękniejsze, które utrwalimy na fotografiach i zaprezentujemy na wystawach – dodają organizatorzy.
Harmonogram działań:
+ do 2 czerwca br. przyjmowanie zgłoszeń
+ 14 - 18 czerwca br. komisyjne przeglądy z oceną zgłoszonych ogródków i stanowisk pnączy oraz realizacja dokumentacji fotograficznej
Jak zwykle spotkania z komisją oceniającą złożoną ze specjalistów będą okazją do merytorycznych konsultacji i udzielania porad, wymiany uwag i doświadczeń. Najpiękniejsze, oryginalne ogrody oraz ciekawe rozwiązania zazieleniania pnączami zostaną nagrodzone. Odwiedzane ogródki będą oceniane według następujących kryteriów:
+ dla ogrodów: sąsiedzki charakter powstania i użytkowania terenu zielonego, stopień uspołecznienia w dostępności i pielęgnacji, funkcjonalność i dostosowanie do najbliższego otoczenia, pomysłowość, układ kompozycyjny, właściwy dobór roślin i ich kolorystyka, ogólne wrażenie estetyczne, innowacyjność, stopień pielęgnacji
+ dla pnączy: funkcja pnączy w kontekście otoczenia czyli zintegrowanie z koncepcją urbanistyczną, właściwy dobór roślin dla stanowiska, wizja twórcza autorów, oryginalne i funkcjonalne rozwiązania techniczne związane z podporami, staranne prowadzenie i pielęgnacja roślin, ogólny wyraz estetyczny.
Uczestnicy konkursu zostaną telefonicznie powiadomieni o dacie wizyty komisji.
W miesiącu lipcu 2010 r. planowane jest otwarcie wystawy fotograficznej i początek kampanii promującej najciekawsze ogrody sąsiedzkie i stanowiska pnączy w Krakowie. Wystawa po ekspozycji w Ośrodku Kultury im. C. K. Norwida będzie prezentowana w hollu Urzędu Miasta Krakowa i może być także wypożyczana zainteresowanym instytucjom i organizacjom. Tegoroczną edycję konkursów projektu „Miasto – Ogród” zakończy
XV Spotkaniem Miłośników Ogrodów. O terminie spotkania uczestnicy powiadomieni zostaną listownie - prawdopodobnie będzie to dzień 2 lipca br. Podczas spotkania nastąpi ogłoszenie wyników oraz wręczenie nagród i wyróżnień laureatom.
Zgłoszenie do konkursu oraz informacje udzielane są pod tel. 12 644 27 65 wewn. 18, lub za pomocą poczty email: elzbieta.uk@gmail.com. Adres organizatora: Pracownia Animacji Ekologicznej Ośrodka Kultury im. C. K.
Norwida , os. Górali 5, 31 – 959 Kraków.
(f)

PRZEMIANY KRZYSZTOFA ZANUSSIEGO

Taki nosi tytuł książka zredagowana przez Stanisława Zawiślińskiego. Praca ukazała się w Kolporacji Halart w Krakowie. Książkę będzie można nabyć podczas spotkania z reżyserem, które odbędzie się w Kinie Studyjnym „Sfinks”, w niedzielę 30 maja o godz. 18 00.
KRZYSZTOF ZANUSSI - to cała historia polskiego kina. Jest on obok Kieślowskiego, Wajdy, najwybitniejszym polskim twórcą filmowym. Zanusssi to typ intelektualisty, filozofa, psychologa kina. O ile wielu jego kinowych kolegów korzysta z napisanych już scenariuszy, Zanussi zawsze jest i scenarzystą i reżyserem jednocześnie. Mamy więc do czynienia z prawdziwą, pełną twórczością. Nie ukrywam, że mam swoje ulubione obrazy tego artysty. Jest to Spirala, Góry o zmierzchu i Kontrakt. Góry o zmierzchu są najstarszym filmem Zanussiego. Opowiadają o miłości do gór starego profesora, ongiś taternika i alpinisty. Zanussi główną role powierzył prof. Jerzemu Kreczmarowi, reżyserowi, który sam uprawiał taternictwo. Jest w tym filmie pokazana majestatyczność gór, właśnie gór o zmierzchu. Spirala to drugi film także zawierający elementy tych samych klimatów, które widzimy w Górach o zmierzchu. Choć zupełnie inna jest fabuła, to też w filmie tym występują tak ukochane przez reżysera - Tatry. Tu znakomitą kreacje stworzył Jan Nowicki. Kontrakt, który będziemy mogli zobaczyć po spotkaniu z Zanussim jest już - jak byśmy powiedzieli - z innej bajki, przez to pozbytym metafizyki, zawiłej psychologii. Tu wspaniałą role stworzył Tadeusz Łomnicki.
Wielkość Zanussiego jest bezsprzeczna, to mistrz w swojej dziedzinie. Włochy miały - Felliniego, Szwecja - Bergmana, my zaś Zanussiego. To najlepsze porównanie, jakie przychodzi mi na myśl. Nie będę tu analizował twórczości Zanussiego. Odsyłam do książki, która omawia kolejno wszystkie filmy tego reżysera. Chciałbym za to przypomnieć moją rozmowę z Krzysztofem Zanussim, którą przeprowadziłem z okazji 100-lecia kina, obecności tematyki górskiej w kinie Zanussiego i nie tylko.

GÓRY – W STULECIE KINA Z Z KRZYSZTOFEM ZANUSSIM ROZMAWIA DARIUSZ DOMAŃSKI

+ Wiem, że w czasach studenckich zetknął się Pan ze wspinaczką. Jak dziś z perspektywy czasu wspomina pan swoje górskie peregrynacje?
- Trudno dzisiaj o nich mówić. Niestety pewne dawne doświadczenia już się zmitologizowały. Natomiast zrealizowałem wiele filmów podejmujących tematykę wspinaczkową, ogólnie mówiąc górską. Stąd właśnie być może powstało takie podejrzenie, że ja sam jestem doświadczonym taternikiem. To nieprawda. Byłem wspinaczem dość beznadziejnym i bezradnym,. ale dzięki paru przyjaciołom, którzy ciągali mnie po górach, wiązali liną, brali na swoje sumienie, udało mi się rzeczywiście przeżyć w Tatrach kilka momentów strachu. Te pierwsze młodzieńcze przejścia, próby i zagrożenia w górach zapadły mi głęboko w pamięć. Kilkoro ludzi, z którymi wtedy się wspinałem do dziś pozostaje w kręgu moich przyjaciół.
+ Czy do tego kręgu należała Wanda Rutkiewicz?
- O tak. Wanda Rutkiewicz była wielką indywidualnością gór, ale z ludzi osobiście mi bliskich, ze szczególnym wzruszeniem wspominam: aktora i operatora filmowego - Staszka Latałłę. Zginął podczas wyprawy kierowanej przez Andrzeja Zawadę. Wróciłem do tej postaci w filmie Constans.
+ Nie myślał pan o zrealizowaniu filmu dokumentalnego, albo dokumentu fabularyzowanego o alpinistach, na przykład o takiej alpinistce, jaką była Rutkiewicz?
- Dokument fabularyzowany to raczej nie. Jeśli podjąłbym taki temat , musiałby to być film fabularny.
+ Jak ocenia pan zatem filmy górskie?
- Oglądałem wiele filmów o tej tematyce, byłem nawet w jury festiwali filmów górskich w Trieście, mam pewien niedosyt, raczej sceptycznie patrzę na ten nurt kina.
+ Czy w którymś z następnych scenariuszy zamierza pan powrócić do tematyki górskiej?
- W moim najbliższym scenariuszu występuje motyw górski, nawet zastanawiam się, czy nie zrealizować go w Tatrach, choć akcja dzieje się w Himalajach.
+ Tatry są pana ulubionymi górami?
- Niezupełnie, ale są dla mnie najbardziej dostępne.
+ Odczuwa pan w górach jakąś szczególną metafizykę?
- Góry, w których człowiek znajduje się samotnie na pewnej wysokości stanowią zagrożenie dla komfortu życia. Góry ujawniają od razu, kim się jest naprawdę, do czego jest się zdolnym, jaką siłą ducha się dysponuje. Mnie nie przejmuje tak sama morfologia powiedzmy skaliście ułożonej ziemi, jak własne doświadczenia, to próba samotności, próba i walka człowieka z żywiołem, próba człowieka wobec własnego losu Można to oczywiście interpretować w sposób mistyczny. Jeśli zawierzymy wymiarowi losu, to jesteśmy w kręgu, z którego przemawia - mistycyzm.
+ Gdzie dotarł pan najwyżej?
- W Andach byłem na wysokości 4000 m Choć nigdy nie należałem do Klubu Wysokogórskiego, to zawsze byłem związany z alpinistami, myślę tu o braciach Surdelach, Zawadzie, Paczkowskim, Rutkiewicz, to był mój towarzyski krąg ludzi gór.
+ Czy lubi pan czytać książki o górach?
- Czytałem jedynie Mieczysława Karłowicza i Tytusa Chałubińskiego.
+ Filmy górskie przywodzą na myśl pionierów taternictwa np. Tadeusza Orłowskiego, Wawrzyńca Żuławskiego, Jana Długosza... Są oni wymarzonymi bohaterami filmowymi. W pana filmowej twórczości ważne miejsce zajmują Góry o zmierzchu?
- Góry o zmierzchu to film skonstruowany na motywach biografii prof. T. Orłowskiego mówią o nim, są jemu dedykowane.
+ Kiedy rozmawiałem z prof. Orłowskim o jego taternickich osiągnięciach, nie wspominał, że jest bohaterem Gór o zmierzchu.
- Myślę, że nie mógł wspominać, bo on sam nie wie, że jest bohaterem tego filmu (uśmiech).
+ + +
Myślę, że rozmowa ta nie straciła swojej aktualności - mimo czasu, który od niej upłynął. Rzuca światło na mały, ale ważny fragment pracy i pasji Krzysztofa Zanussiego.
D.DOM.

O zarządzających nowohuckim kombinatem trochę inaczej, czyli… Poczet Dyrektorów Naczelnych huty (cz. II)

W okresie 60 lat funkcjonowania huty (rozumianej jako samodzielne przedsiębiorstwo produkcyjne) było 14 dyrektorów, którzy bezpośrednio kierowali hutą. W ubiegłym tygodniu zaprezentowaliśmy sylwetki dyrektorów do roku 1990. Dziś prezentujemy kolejnych dyrektorów, którzy zarządzali hutą aż do jej przejęcia przez nowego właściciela.

II. Okres: lata 1990 – 2003

1.Dyrektor Zygmunt BOREK, z AGH (doktor nauk technicznych) był pierwszym Dyrektorem Naczelnym, który został wybrany w wyniku konkursu ogłoszonego i przeprowadzonego przez Radę Pracowniczą Huty. Tak naprawdę konkurs wygrał mgr inż. Andrzej Reczyński (uzyskał większą ilość punktów), ale ponieważ dyr. Borek „lepiej się prezentował”, Rada wybrała właśnie jego. Wprowadzenie na stanowisko nastąpiło w dniu 24 maja 1990 r. Mówiło się o „trzęsieniu ziemi” w hucie, w krótkim czasie bowiem zostały dokonane liczne zmiany personalne, w tym usunięto większość dyrektorów branżowych. Być może to był prawdziwy powód nie wybrania Dyr. Reczyńskiego – miał on bowiem licznych znajomych i kolegów w hucie, a dyr. Borek był „spoza układu”. Wkrótce jednak doszło do ostrego konfliktu z Radą Pracowniczą, głownie z jej przewodniczącym mgr inż. Wąchalewskim. Dyr. Borek próbował także cenzurować „Głos” m.in. konfiskując jeden z nakładów gazety – chodziło o nr 46 z 16 listopada 1990 r. Ostatecznie po burzliwym posiedzeniu Rady został odwołany w dniu 18 kwietnia 1991 r.
2. Po krótkich, aczkolwiek burzliwych rządach dyrektora Borka jego miejsce zajął Ryszard KACZOR, absolwent metalurgii AGH. Objął stanowisko 25 kwietnia 1991 r. jako Tymczasowy Kierownik HTS. Jego zadaniem było - jak sama nazwa stanowiska wskazywała – tymczasowe zarządzanie hutą, następnie przygotowanie jej do przekształcenia w Jednoosobową Spółkę Skarbu Państwa, w dalszej kolejności w Spółkę Prawa Handlowego. W dniu 7 stycznia 1992 r., po zaledwie 8 miesiącach został odwołany ze stanowiska, ustępując miejsca dyrektorowi Jerzemu Knapikowi.
3. Dyrektor Jerzy KNAPIK, absolwent AGH (odlewnik), został powołany na stanowisko Dyrektora Zarządcy Komisarycznego HTS, a następnie na Dyrektora Generalnego (łącząc stanowisko dyrektora ze stanowiskiem Prezesa Zarządu HTS S.A.). W Hucie od 1963 r., były asystent dyr. Czesława Drożdża, dobry organizator, menadżer, często powtarzał - trochę żartując, że jest bankowcem (urodził się bowiem w czasie wojny w mieszkaniu służbowym banku znajdującego się na rogu ul. Floriańskiej i Rynku Głównego). Legitymował się dobrą znajomością huty, był zafascynowany hutą i jej problemami. Nawiązywał liczne kontakty z hutami w Austrii, Niemczech i Holandii, a także bezpośrednio z Michałem Sędzimirem (synem Tadeusza – patrona huty). Dzięki tym kontaktom szereg pracowników huty zostało gruntownie przeszkolonych w Niemczech, jak również w USA. W 1996 r. nastąpiło uruchomienie COS – Ciągłego Odlewania Stali. Pogarszający się stan zdrowia spowodował, że 50–lecie huty musiał spędzić w szpitalu. Po wyjściu ze szpitala z uwagi na zły stan zdrowia został odwołany 28 czerwca 1999 r. Po kilku miesiącach zmarł w szpitalu przy hucie.
4. Nowym Prezesem – Dyrektorem Generalnym (Naczelnym) został w dniu 29 czerwca 1999 r. Piotr JANECZEK. Menadżer z Bochni, inżynier hutnik AGH, sprawny organizator, w chwili objęcia stanowiska miał zaledwie 44 lata. Rozpoczął proces „prawdziwej” restrukturyzacji huty. Uważał, że zatrudnienie jest zdecydowanie nadmierne – w roku objęcia przez niego funkcji wynosiło 16 876 pracowników. Zamierzał utworzyć rodzaj hutniczego holdingu pod przewodnictwem huty. Jednak nie udało się to, prawdopodobnie z powodu „śląskiego lobby” – huta z Krakowa nie miała wówczas właściwego wsparcia politycznego. Należy pamiętać, że jeden z ówczesnych ministrów Emil Wąsacz pochodził z Huty Katowice. Odwołanie dyr. Janeczka nastąpiło 29 listopada 2001 r. z udziałem dyr. Jerzego Podsiadły, nowego – tym razem Prezesa i Dyrektora. Dyrektor Janeczek powrócił do Bochni do swojej Spółki (dawnego Zakładu Przetwórstwa Hutniczego w Bochni – ZP).
+ + +
Ostatnich trzech Dyrektorów Naczelnych to:
5. Dyrektor Jerzy PODSIADŁO, absolwent Wydziału Przemysłu Akademii Ekonomicznej w Katowicach, doktor nauk ekonomicznych, dyrektor i prezes. Od 30 listopada 2001 r. do 31 maja 2002 r. był Prezesem Zarządu HTS S.A. – Dyrektorem Generalnym oraz równocześnie Dyrektorem i Prezesem Huty Katowice. Mieszkaniec Katowic, związany ze Śląskiem i Zagłębiem. Prezes Zarządu – Dyrektor Generalny „Polskie Huty Stali S.A.”.
6. Dyrektor Czesław SKOWRONEK, od 1 czerwca 2002 r. do 31 sierpnia 2002 r. Inżynier metalurg AGH, Prezes Zarządu HTS S.A. – Dyrektor Generalny. Związany z hutą. Był m.in. Kierownikiem Wydziału, a później Zakładu Walcownia Gorąca Blach i Taśm, Dyrektorem Produkcji, Dyrektorem Logistyki Huty. Członek Zarządu „Polskie Huty Stali S.A.” .
7. Dyrektor Jacek WOLIŃSKI, od 1 września 2002 r. do 31 grudnia 2002 r., inżynier mechanik AGH. Prezes Zarządu „Polskie Huty Stali S.A.” w części dotyczącej HTS S.A. Od 1 stycznia 2003 r. Dyrektor Naczelny „Polskie Huty Stali S.A.” – Oddział HTS w Krakowie. Związany z hutą, był m.in. Mechanikiem Zakładu Stalowniczego, Dyrektorem Technicznym, Dyrektorem ds. Inwestycji i Nadzoru Majątkowego oraz Dyrektorem Logistyki Huty.
+ + +
Począwszy od 1 stycznia 2003 r. Huta przestała być samodzielnym przedsiębiorstwem, m.in. nie posiadała osobowości prawnej. W wyniku przekształceń, a później prywatyzacji, huta stała się jednym z czterech oddziałów firmy ISPAT Polska Stal S.A., później Mittal Steel Poland S.A, a obecnie Arcelor Mittal Poland S.A. Dlatego też wydaje się uzasadnione, by w tym miejscu zakończyć „Poczet Dyrektorów Naczelnych Huty”.

Wacław Kmita

Strona 141 z 194: 1...138 139 140141142 143 144...194

Ten serwis używa cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)

Prezentowane na stronie internetowej informacje stanowią tylko część materiałów, które w całości znaleźć można w wersji drukowanej "Głosu - Tygodnika Nowohuckiego".

Logowanie

Nie masz jeszcze konta?
Zarejestruj się

Nie możesz się zalogować?
Poproś o nowe hasło

Reklama

Wygenerowano w sekund: 0.08

27,482,972 unikalnych wizyt