Witam,
Chciałam się podzielić "na gorąco" wrażeniami po koncercie w kościele św. Bartłomieja, który odbył się 14 maja.

Zadziwiająca frekwencja jak na tak kiepskie "rozreklamowanie" zaskoczyła mnie równie tak, jak lekko przydługi wstęp rozpoczynający pierwszą część koncertu.

Ale to nie na pierwszej części koncertu ale na drugiej chciałam się skupić. A na drugiej mieliśmy prawdziwe diamenty.

Brawo! Chciałam poruszyć bardzo ważną kwestię. Otóż dlaczego wybitne wykonania braci Pęcherskich nie zostały nagrodzone wcześniej odpowiednią informacją z jakiego formatu młodym i ludźmi mamy do czynienia? Dlaczego my, mieszkańcy Nowej Huty nie umieliśmy ich naturalnie wypromować?

Jako studentka muzykologii na UJ jestem zaskoczona, iż dopiero teraz z internetu mogłam przeczytać i poznać nietuzinkowe osiągnięcia Mikołaja Pęcherskiego, który na koncercie został przedstawiony jedynie jako "tegoroczny maturzysta"...

Pierwszy rozpoczął Bartłomiej Pęcherski grając z wdziękiem i pasją sonatę Mozarta. Z rozkoszą słuchałam jak majestatycznie "głaskał" smyczkiem struny delikatnie pieszcząc każdy dźwięk. Prawdą jest, że utwory Mozarta w swej genialności bronią się same jednak skrzypek grą swą tezy tej absolutnie nie potwierdził. On ta sonatą kierował - spokojnie zasłuchany, nieco introwertyczny kreował dzieło. Po lekkim Mozarcie nastąpił drapieżny Sarasate - wymagający większych umiejętności technicznych niosący przed muzykiem wyzwanie głównie manualne. I tu zastrzeżenie - czasami aż chciało się aby młody skrzypek nieco "podkręcił" tempo. Kwestia gustu a o gustach się nie dyskutuje. Owacja jak najbardziej zasłużona - i znowu zawód - po trzecim ukłonie artysta nie wyszedł już więcej choć publiczność domagała się bisu. Może następnym razem

Z poczuciem duchowego spokoju słuchałam Sarabandy wykonywanej przez bardziej ekstrawertycznego od brata Mikołaja Pęcherskiego. Wiolonczelista niemalże zatarł w swej grze jej encyklopedyczną taneczność nadając jej niesamowicie nieziemskiego charakteru. Wykonanie Sarabandy było jednym z tych wykona, które w pamięci pozostają na długo - kompletnie inny utwór, który swoją interpretacją wykreował Mikołaj pokazał również publiczności jak wielkie znaczenie ma rzecz najbanalniejsza - cisza. Cisza, która zaległa po jego ostatnim pociągnięciu smyczka. Dopiero chwilę później rozległy się oklaski.
Potem Bouree - całkowicie inny w swym założeniu. Po prostu taniec w całej swej okazałości - choć moim zdaniem nieco zbyt drapieżny. Potem pokaz umiejętności technicznych - kaprys Alfreda Piatti. I to pokaz nie byle jaki! Występ zakończył pikantny utwór Requiebros. "Ten to już prawdziwy artycha" usłyszałam po ostatnim brawurowym akordzie zagranym pizzicato. Więcej takich na koncertach! Szkoda, że również organizatorzy, którzy za punkt honoru postawili sobie jak najszybciej wrócić do domu i zakończyć koncert mimo burzliwych braw dosłownie nie pozwolili Mikołajowi odebrać należnych mu owacji!

Szkoda, ze muzycy naprawdę zasługujący aby Nowohucka Wiosna Muzyczna mogła się nimi pochwalić zostali zepchnięci na dalszy plan i ograniczeni programowo (nie zostały np wykonane utwory widniejące na plakacie).

Jeszcze raz brawo. Nie żałuję, że przyszłam.

faktycznie skrzypek a zwlaszcza wiolonczelista zjawiskowi. na drugi raz prosze o wiecej!

Ja natomiast chciałam zwrócić szczególną uwagę na frekwencja w omawianym wyżej kościele. Ludzi było co niemiara

Bardzo podobali mi się Bartłomiej i Mikołaj Pęcherscy.